Vietnam deel twee

Deel 1 nog niet gelezen? Klik hier.

Als ik mezelf eindelijk kan losrukken van de chillheid van het backpackers resort vertrek ik richting Life's a beach. Een plek om te slapen en tevens mijn tussenstop richting Kon Tum, een provincie meer landinwaarts. Maar eerst nog even langs de kust rijden. Wat een heerlijkheid weer. Geen toerist te bekennen en geweldige wegen. Onderweg moet ik echt even een uurtje in een hangmat hangen. Die paar uurtjes slaap waren niet genoeg. Bij mijn bestemming aangekomen word me gevraagd of ik mee wil eten. Maar natuurlijk! Het thema voor vanavond is Mexicaans. Jam jam! Direct na het eten ga ik naar bed, ik ben nog steeds kapot.

Als ik de volgende ochtend na 10 uur slaap wakker wordt is het tijd om naar Kon Tum te vertrekken. De plek zelf is niet super interessant maar ik wil daarna door rijden naar het verlaten vliegveld van Dak To. Waar ook een plein te vinden is met twee Vietnamese tanks die in het noorden hebben gevochten.

De rit naar Kon Tum is ok. Gelukkig vind ik nog een zijweg met veel grind en kuilen om het spannend te houden. Aangekomen in Kon Tum blijf ik slapen bij een guesthouse waar ik wederom kan mee eten. Via het guesthouse ga ik samen met een andere jongen een halve dag in en rond de stad wat sights bekijken. Eindigend in een best wel maf koffietuintje.

Als ik voordat ik wil vertrekken nog even ga tanken krijg ik een berichtje van Stefano. Toevallig sliep hij die avond ook in Kon Tum. Maar is al even vertrokken en ligt iets op me voor. Ik stuur hem het hotel door wat ik had gekregen van een jongen uit het guesthouse. Wellicht zien we elkaar daar.

In Dak To houd ik even een fotoshoot met de bike en de twee tanks. Fuck yeah! Als ik de fotoshoot dan verplaats naar het verlaten vliegveld en ik bezig ben met m'n camera hoor ik ineens stemmen in de verte. Als ik op kijk zie ik twee mensen op mijn motor zitten! En hoor ze zeggen "there he is!" zie ik dat het twee andere zijn op exact dezelfde motor. Ik raak met ze aan de praat en ze vertellen me dat ze de motor bij dezelfde verhuurder vandaan hebben. Ik vraag ze of ze zin hebben om de rest van de dag samen te rijden.

Stefano is inmiddels al bij het hotel aangekomen en wij rijden ongeveer een uur door het donker voordat we er zijn. Een klein beetje spannend is het wel rijden in het donker, maar dat maakt het ook extra leuk. We besluiten de volgende ochtend vroeg te vertrekken richting Hoi An en op de weg erheen nog even te stoppen bij een tempel complex. Een soort kleine Angkor Wat.

Ook doen we onderweg nog even een fotoshoot bij een waterval. Altijd leuk.

Als we bij de tempels aankomen realiseren we ons dat het lichtelijk duur is om naar binnen te gaan. Maar fuck it we zijn er toch. Eigenlijk is het ook weer veel te heet om zoiets als dit te doen. Al helemaal op het heetst van de dag. Daarnaast kan ik eigenlijk geen tempel meer zien.. volgens mij zitten we allemaal wel een beetje in die vibe en maken er maar één grote grap van.

Jasper en Mai hebben in Hoi An een resort geregeld en Stefano en ik hadden bedacht om een hostel in te gaan. Voordat we de stad binnen rijden belanden we in rush hour. Als we door het verkeer heen rijden staat er ineens een scooter midden op de weg stil. Ik kwam best hard op hem af rijden maar gelukkig kon ik hem ontwijken.

We besloten om contact te houden die avond om nog wat te gaan eten samen. Wat niet echt lukte omdat we gaan direct contact hadden. Denk aan proberen elkaar te vinden op lowlands 8 jaar geleden. Not to do.

Anyway Stefano en ik sluiten ons aan bij de pubcrawl van het hostel. Wat blijkbaar iedere avond dezelfde twee kroegen zijn. De enige reden dat het leuk is, is omdat er drie Ierse lads mee zijn die ik ken van het backpackers hostel. De eerste kroeg waar we in zijn staat er een pot babypoeder (ipv kalk voor de pooltafel) die zij geregeld in de fan spuiten waardoor deze hele ruimte in een lichte witte waas komt te staan. Tot ergernis van de spelers..

Stefano en ik gaan de volgende dag Hoi An verkennen. Er is een heel mooi oud centrum met huizen van verschillende stijlen. Dit omdat het van origine een belangrijk handelspunt was en bouwstijlen werden beïnvloed door de chinezen, Japanners en Fransen. Je kunt een strippenkaart kopen om verschillende panden te bekijken. Maar eigenlijk voegt het niet heel veel toe. Al helemaal niet als je de hele tijd wordt gevraagd iets te kopen, daarnaast was het TE-RING heet. Dus kon ik dat al helemaal niet handelen.

Als Hoi An een thema heeft is het wel kleding op maat laten maken. Vrijwel iedereen laat hier een pak of jurk maken. Ik heb niet zoveel aan een pak maar dacht waarom niet een paars pak met gouden stropdas? Komt vast wel een paar keer van pas. Echter vond ik $200 iets te veel voor een mediocre grap.

Aangezien het zo heet is besluiten Stefano en ik gewoon een beetje rond de stad te verkennen. Als we een stukje buiten de stad zijn vormt er zich een grote onweerswolk aan de overkant van de stad. Wat aardige plaatjes oplevert.

Terug bij het hostel aangekomen zie ik dat een grote groep mensen uit het backpackers resort is aangekomen. In eerste instantie wilde ik de volgende dag vroeg op staan maar met hen de (zelfde) "pubcrawl" doen zag ik ook wel zitten.

Nadat ik mijn spullen heb gepakt kom ik erachter dat mijn Nederlandse sim niet meer in m'n portemonnee zit. Eigenlijk ook echt een slechte plek wat ik me al een paar keer had bedacht. Maar als de flappen bijna op waren in m'n portemonnee kon hij er net iets te makkelijk uit vallen. Shit, even aan het thuisfront (lees mama. Bedankt <3) vragen of ze voor mij een nieuwe willen opsturen.

Mijn volgende bestemming is Da Nang want ik had gelezen dat je hier goed kunt rotsklimmen! Voor de volgende dag had ik een reservering gedaan en ze mailde me terug dat er geen andere aanmeldingen zijn. Voor deze tour hadden ze minimaal twee mensen nodig. Helaas melde niemand zich aan en ging de kans voorbij. Uiteindelijk ben ik wel naar die plek gegaan maar gewoon om rond te kijken. De Marble Mountains is een serie van 5 kalksteen en marmeren heuvels die ieder een element moeten voorstellen. Water, vuur, metaal, hout en aarde. Daarin zijn verschillende grotten te vinden. Gelukkig maar want ik ga alweer dood van de hitte. Ik ben zo'n ster in precies op de verkeerde momenten naar dit soort attracties te gaan.

Ik besluit terug naar het hostel te gaan want mijn plan was om dezelfde dag nog de Hai Van Pass te doen. Een populaire pas tussen Da Nang en Hue. Ook wel bekend van de Vietnam Top Gear Special.

Eerder in het hostel had ik Lennart en Sjanne leren kennen. Lennart was voordat ik vertrok al bezig om een brief naar Vietnam te laten sturen wat hem in staat zou stellen mee te kunnen stemmen in de Duitse verkiezingen. Ik was alweer zo snel terug dat hij nog steeds bezig was.

Het weer is vandaag niet echt je van het dus ik hoop dat het de volgende dag beter is zodat ik samen met Lennart de pas kan doen. Voor de rest van de dag gaan we met z'n drieën naar de Monkey Mountain. Daar gaan we naar een grote Boeddha en tempel en sluiten af met een zonsondergang op de top van de berg. Wat overigens een hele vette slingerweg omhoog was!

Als we op de top staan begint het in de verte te onweren wat echt een geniaal gezicht is. Wat wederom een paar toffe plaatjes oplevert.

'S avonds gaan we met z'n allen plus nog twee andere jongens uit het hostel Indiaas eten. Niet te doen lekker! Lennart the destroyer of plates maakt nog even alle kommetjes leeg.

Als ik de volgende dag uit het raam kijk kan mijn geluk niet op. Een strak blauwe lucht!! Ohh yeaahhh!! Lennart is nog steeds bezig met zijn aanvraag dus ik wacht even op hem. Inmiddels ontwaak Sjanne uit haar coma en nodigen haar ook mee uit.

De pas is vanaf Da Nang niet heel ver rijden dus het duurt niet lang voordat we op deze heerlijke bergpas rijden. En wauw, alles wat over deze pas wordt gezegd is waar. De weg is goed en de lucht nog steeds blauw. Het is vaak stoppen om foto's te schieten. Als we bovenaan aan komen lijkt het wel een busstation. Toeristen overal, niet echt chill. Ik had gelezen dat je nog verder omhoog kunt rijden dus dat doen we. Als we helemaal bovenaan aan komen is er niemand! Zo heerlijk. We hebben denk ik 1,5 uur gezeten en gewoon een beetje zitten ouwehoeren met nog een fotoshoot tussendoor.

Als we aan de andere kant van de pas beneden aan komen doen we samen even een late lunch. Lennart en Sjanne gaan weer terug naar Da Nang en ik door naar Hue. Lennart doet de volgende dag de pas nog een keer, wat mij ook wel een goed idee leek dus bedacht ik om vanuit Hue weer terug te rijden om Lennart op de top weer tegen te komen. Maar zo dichtbij ligt Hue helemaal niet dus laat maar zitten..

In Hue heb ik afgesproken met Jasper en Mai. Die avond gaan we stappen. Zo ver dat mogelijk is in Hue. De volgende ochtend zou Lennart er weer vroeg zijn maar ook hij had iets dieper in het glaasje gekeken dan verwacht.

Samen met Lennart, Jasper, Mai en Sanela gaan we die dag naar de citadel van Hue. Één van vele oude hoofdsteden van Vietnam. Eigenlijk is het een grote muur met een paleis in het midden. Ik draai er niet echt warm van dus vind het niet heel erg als we er niet te lang blijven plakken. Onderweg kwamen we een tentoonstelling van verschillende tanks, helicopters en vliegtuigen tegen. Daar ben ik nou wel benieuwd naar!

Omdat we iets laat zijn begonnen en we met Lennart nog even naar de mechanic zijn gegaan duurt het niet heel lang meer voordat het donker gaat worden. Het laatste dat we willen zien is een verlaten waterpark. Als we het eenmaal hebben gevonden is het inderdaad al donker. Jammer want het ziet er tof uit. Wel levert het wat coole foto's op die je anders niet kan maken.

Die avond tijdens het eten kom ik Kay weer tegen! Haar ken ik nog van de slow boat in laos. Ze is al een tijdje in Vietnam maar zat iets langer in het zuiden dan ik.

Vanuit Hue kun je gemakkelijk de verschillende bezienswaardigheden van de DMZ bereiken. De DMZ (demilitarized zone) was een gebied tussen noord en zuid Vietnam na de oorlog met de Fransen in 1954. In dit gebied was het verboden om enige militaire aanwezigheid te hebben. Dit zou zo blijven tot na de verkiezingen maar luide eigenlijk het begin van The Vietnam war. Of zoals sommige Vietnamezen het noemen: The American War of Aggression.

Het eerste waar ik in geïnteresseerd ben is Hamburger Hill. Een heuvel dicht tegen de grens van Laos. Deze heuvel had niet veel militaire waarde maar werd toch ingenomen. De reden dat deze specifieke heuvel zo speciaal is, is omdat er aan beide zijden veel slachtoffers zijn gevallen en kort na de inname door de Amerikanen deze heuvel alweer werd verlaten. Grotendeels door negatieve media aandacht die het destijds in Amerika kreeg.

Schijnbaar moet je een toegangsbewijs en guide hebben om hierheen te gaan. Maar ik dacht laten we het gewoon proberen. Van wat ik er van had gelezen is dit geen populaire toeristen trekpleister wat mij deugd doet. Als we bijna de heuvel willen gaan beklimmen komen we bij een diepe rivier waarvan het niet slim is om daar doorheen te rijden. We moeten een stukje rond rijden om een goeie doorgang te vinden. Inmiddels begint het te gigantisch te plenzen wat eigenlijk alleen maar toe voegt aan de somberheid van deze plek.

Uiteindelijk komen we bij een trap aan waar we onze motoren parkeren. Om zeker te zijn dat onze spullen niet worden gesloten gaan we in groepjes van twee omhoog. Het is een hike van 30 tot 45 minuten naar de top. Op de top aangekomen staat er een monument die de slachtoffers van deze slag eert. Er is verder niks anders te doen dan even een moment stil zijn en te bedenken wat hier destijds heeft plaatsgevonden. Als je naar de dicht begroeide jungle kijkt kan je je soort van voorstellen wat voor een hel het geweest had moeten zijn.

Video: Hamburger Hill impressie

Als Lennart en ik terug komen zijn Jasper en Mai aan de beurt. Wanneer zij terug zijn bij de motoren beginnen we aan onze weg terug. Inmiddels is het zonnetje weer gaan schijnen en kunnen we op de weg terug van het landschap genieten. Ook hier kun je veel kale plekken zien door het agent orange gas.

Het is donker tegen de tijd dat we een guesthouse vinden. Gelukkig spreekt Mai vloeiend Vietnamees dus dat maakt zulke situaties een stuk makkelijker.

Het volgende punt wat ik graag wil zien is The Rockpile. Een heuvel op een knooppunt van vijf belangrijke valleien. Van hieruit konden de Amerikanen de Viet Cong in de gaten houden. De enige manier om hier op te komen was met een helikopter. Ook hier is er eigenlijk weer weinig te zien maar dat vind ik juist het mooie ervan.

Als laatste op onze DMZ tour staat de Khe Sanh Combat Base. Destijds een belangrijke basis met nu enkel nog een klein museum en wat tanks, geschut en een C-130 tentoongesteld.

Ook vandaag zijn we weer lekker traag en we moeten nog aan een stuk van de Ho Chi Minh trail doen waar helemaal niks is te vinden. Onlangs is er 1 guesthouse geopend op deze hele route van ongeveer 250 kilometer. Uiteindelijk moeten we twee uur door het donker rijden terwijl we koeien moeten ontwijken. Wederom spannend maar vet!

Bij het onlangs geopende guesthouse aangekomen zijn we kapot. Eten en naar bed.

De volgende dag is denk ik voor mij één van de mooiste stukken van de hele HCM trail. Er is gewoon zoveel niks op deze route. Af en toe een piepklein dorpje maar verder rij je gewoon door een belachelijk grote jungle. Als je hier problemen krijgt ben je blij dat je niet alleen bent. Je komt we eigenlijk niemand tegen.

Na een paar kilometer rijden spot Jasper een dirt road en we gaan erin. Een hele vette weg richting een afgelegen dorpje waar ze eigenlijk nooit toeristen zien. Zelfs Mai kan niet echt met ze praten want ze spreken in een sterk dialect. Na even rondgekeken te hebben en een kleine fotoshoot gaan we weer door.

Als we dan eind van de middag in de buurt van Phong Nha komen en toeristen op scooters zien wil ik eigenlijk gelijk weer wegrijden. Gedverdemme, andere mensen..

Phong Nha staat bekend om zijn grotten. Grote, kleine, natte, droge you name it! Zelfs de grootste grot ter wereld is hier te vinden. Samen met Lennart ga ik de volgende dag de Ma Da cave and jungle tour doen. We bekijken twee grotten en lunchen naast een meertje waar we in kunnen zwemmen en springen. De tweede grot die we bekijken gaan we zwemend in. Helemaal tot we niet meer verder kunnen. Daar doen we onze lampen uit en belanden we in een volledige duisternis. Dat is het moment dat ik besefte dat ik nog nooit in een volledig donkere ruimte ben geweest. Je kan letterlijk geen hand voor ogen zien. Een hele rare gewaarwording.

Rond half 6 kwamen we de jungle weer uit. En het was heerlijk om even een hele dag te hebben gelopen! Dit was absoluut geen verkeerde keuze.

Van verschillende mensen horen we dat er een grote storm aan komt. De grootste in de afgelopen jaren. Uh oh... zo snel en zo ver mogelijk naar het noorden is ons plan.

To be continued!