Eilandje, cocktailtje, hangmatje

Jeej Nepal! In al deze maanden reizen was er in ieder geval één ding zeker, in oktober ga ik naar Nepal met Niek, Pascal en Jessica. Vanuit Hanoi vlieg ik via Kuala Lumpur naar Kathmandu, de hoofdstad van Nepal.

Op het vliegveld van Hanoi koop ik nog even mijn laatste Banh Mi. Nou dat heb ik geweten.. Vanaf dat moment heb ik een week aan de race gezeten. Wellicht heb ik nog wel een multiplier gekregen in Kathmandu, who knows.

Als ik aankom in Kathmandu lijkt het wel alsof ik 20 jaar terug ga in de tijd. De terminal is een combinatie van oud Indisch en engelse stijl. Afgezien van de paspoort scanners (die niet werken) waar je een arrival kaartje kan printen. Ik vul de mijne zelf in en betaal voor m’n visa. Als ik door de rij heen ben en bij de dude van de immigratie sta verteld hij me dat ik een geprinte versie van de arrival card moet hebben. Uit de machine die dus niet werkt.

Afijn ik terug naar dat ding, blijkbaar kan ik wel alles handmatig invullen in plaats van mijn paspoort scannen. Maar mijn god, deze interface. Je bestuurd eigenlijk een cursor met een touchscreen op windows XP, genieten!

Dus ik weer terug in de rij, die inmiddels nog langer is geworden. Als ik het doorheen ben, ben ik ongeveer de laatste die door immigratie naar de tassen gaat. Maar ik ben binnen, WHOOOO!

Beneden aangekomen bij de bagage claim ligt net de eerste tas van ons vliegtuig op de belt. DIE VAN MIJ!! Hoitjes, in ben weg!

Buiten aangekomen staan er allemaal lui met naambordjes. Mijn naam zie ik nergens maar ik zie wel “Jessica” bij een of andere eco tour. Dat zal het wel zijn! Ik overtuig ze dat ik bij hun tour hoor en ze rijden me naar Thamel. De toeristische hotspot van kathmandu waar alle tour operators en outdoor shops zitten.

Onderweg wordt er een paar keer met het kantoor gebeld en volgens mij hebben ze het idee dat ik niet met ze mee moest. Ze vragen me in welke vlucht ik zat en dat klopte gewoon.

Tijdens het ritje krijg ik een beetje een idee van de stad. Je ziet veel armoede, iedereen rijdt op motoren rond en het is er erg stoffig.

In hun kantoor aangekomen kan ik even van hun WiFi gebruik maken en daar kom ik erachter dat ik met “Nepal eco travel” (ofzo) in plaats van “Nepal eco adventures” ben meegegaan. Passie en Jes zijn eerder die dag al aangekomen en van hen hoor ik waar ons hotel zit. Niet ver lopen gelukkig!

‘T was heel leuk om weer bij te praten met ze! Fijn om weer onder vrienden van thuis te zijn. ‘S avonds gaan we met z’n drieën uit eten bij een simpel tentje met lekker eten.

De volgende dag gebruik ik om wat hiking gear te gaan kopen. Want ik mis Bogaard essentiële spullen. Je hebt er heel veel knock-off winkeltjes en a-merk winkels zoals bijv north face. Maar daar betaal je evenveel als je in Europa zou betalen. Uiteindelijk bij een winkeltje naar binnen gelopen waar ze allemaal namaak spullen hebben en daar alles gekocht wat ik nodig had.

Daar ook even gevraagd waar ik m’n schoenen kon laten repareren. Dat kon een paar meter verderop bij een mannetje die op de grond zat. Een hele aardige kerel uit Mumbai. Bij hem laat ik m’n beide schoenen achter.

Die middag komt ook Niek aan, nu is onze groep compleet! ‘S avonds eten we samen in het restaurant van het hotel en ga redelijk op tijd naar bed omdat ik me nog steeds niet super voel na m’n laatste maaltijd in Vietnam.

De volgende ochtend begint de “eerste” dag van onze trip. We worden opgehaald door onze tour organisatie om langs een aantal sights te gaan in Kathmandu. Ik twijfel nog even om te gaan vanwege m’n wazige darm en een redelijke vorm van reismoeheid. Gelukkig ben ik toch gegaan want het was uiteindelijk een leuke dag. En een goede manier om de rest van de groep waarmee we de trekking gaan doen te leren kennen.

We beginnen die dag met een bezoek aan Durbar Square. Onderweg daarheen valt het pas echt op dat hier in 2015 een aardbeving is geweest. Op Durbar Square aangekomen is ook te zien hoe veel gebouwen de aardbeving niet hebben kunnen weerstaan. We krijgen wat tijd om zelf daar rond te lopen en ontdekken. Voordat we bij de Kumari gaan kijken bestelling Niek en ik nog even een masala theetje. LEKKER!

De Kumari is een levende god in de vorm van een meisje. Dit meisje wordt elke dag aan het publiek getoond tussen 9 en 11. Voor een paar seconden wordt ze voor een kleine opening gehouden zodat je haar kunt bekijken. Het leven van de Kumari is een eenzaam leven omdat ze door bijna niemand bezocht mag worden. Zelfs haar ouders ziet ze zelden. De Kumari behoud haar goddelijke positie tot ze als niet meer puur wordt beschouwd. Een van de redenen waarom ze niet zomaar op straat mag. Ook maar één klein sneetje op haar lichaam zorgt ervoor dat ze haar krachten verliest.

Hierna rijden we naar Swayambhunath, ook wel de monkey tempel genoemd. Je kan er wat muntjes kopen om in een pot te gooien. Brengt goed geluk enzo. Alles mis natuurlijk..

Als we omhoog lopen zien we een meisje die bezig is met een mandala. Van haar krijgen we een uitgebreide uitleg hoe studenten worden opgeleid tot mandala meesters. Het kost tientallen jaren om tot dit niveau te kopen. En iedere stap in het leerproces resulteert weer in grotere en meer gedetailleerde mandalas.

Dit hele complex is ook bezaaid met winkels gevuld met souveniertjes. Er zijn ook verschillende winkeltjes met hele mooie schilderijen die mijn aandacht trekken. Wellicht leuk om als ik terug kom zoiets te kopen.

Daarna rijden we door naar de grootste stupa in Nepal, Boudhanath. Ook deze stupa had last van de aardbeving in 2015. Het hele bouwwerk boven de koepel moest worden vervangen. Bij de stupa krijgen we een uitleg over de verschillende “healing bowls” die er te krijgen zijn. De één is er voor bedoeld om fysieke klachten te verhelpen en ander ander kan goed zijn om mee tot rust te komen.

Na onze lunch met uitzicht op de stupa lopen we wat rond. Niet snel daarna gaan we weer de auto in om teruggebracht te worden naar het kantoor van onze tour organisatie. Daar krijgen we een briefing over onze trekking en kunnen we nog wat vragen stellen.

Na onze briefing nog even de laatste benodigdheden inslaan. Muesli repen, snickers, snoep de hele klerezooi. Van onze organisatie hebben we allemaal een duffel bag gehad om mee te nemen of je spullen in te doen die je wilt achterlaten. Ik ga vanavond dus even m’n spullen organiseren want morgenochtend worden we belachelijk vroeg opgehaald om naar Luka te vliegen!

Na een paar uurtjes slaap worden we opgehaald om naar het vliegveld gereden te worden. Daar worden al onze tassen gewogen voordat ze in het vliegtuig worden geladen. Nog eventjes wachten voordat we uiteindelijk naar het vliegtuig(je) worden gebracht.

Dit wordt echt vet! Want het vliegveld van Lukla is LEIP! Er is één landingsbaan op een heuvel ligt. Hierdoor kan de landingsbaan extra kort zijn maar is daardoor extra spannend. Volgens mij heb ik nog nooit in zo’n klein vliegtuig gezeten wat an sich al heel tof is.

Vanuit het vliegtuig kunnen we al verschillende bergtoppen in de verte zien en hebben we een mooi uitzicht over Kathmandu. De landing op Lukla is even met de billetjes knijpen maar het is zo voorbij. Whooo we zijn er!! Nu gaat het écht beginnen.

Video: Opstijgen vanaf Lukla

Als we staan te wachten tot onze bagage loopt daar ineens iemand met mijn tas weg. In eerste instantie denk ik nog: Oh het zal, zal wel een porter zijn ofzo. Maar als snel bedenk ik me en ren ik er achteraan. Was mijn tas bijna even met een andere groep meegegaan.

We moeten op Lukla nog even wachten omdat de tas van één van onze groep nog niet is aangekomen. Hier krijgen we een klein voorproefje van hoe koud het kan worden als je niet in de zon staat.

Als al onze tassen er zijn kunnen de porters beginnen met lopen. Dit zijn jonge gasten die ieder tussen de 20 en 30 kg op hun rug hebben. Echt ge-stoord!

De eerste dag lopen is een “easy walk” zoals we nog wel vaker van onze gids gaan horen. Deze keer had hij gelijk. Het is een korte hike van 3 uur naar Phakding (2610 m) waar we onze eerste avond blijven slapen. De hike mag dan wel kort zijn maar wat is het nu al mooi! Zo groen en zulke mooie bergtoppen.

Omdat we er vroeg aan komen kunnen we van onze eerste nepalese lunch genieten. Aangeraden wordt wel om geen vlees te eten tijdens deze hele trip omdat al het vlees naar boven gedragen moet worden, grote kans dat er een bacterie in zit waar je maag nee tegen gaat zeggen.

Schijnbaar is waar we vanavond slapen “luxe” in vergelijking met wat we nog gaan tegenkomen. Er zit zelfs een douche in! Nou we gaan het zien want het is gewoon een hok met twee bedjes.

De volgende dag vertrekken we richting Namche Bazaar (3440 m). Een relatief grote plaats in de bergen van waaruit verschillende expedities beginnen. Ook kun je hier alles kopen wat je nog nodig hebt tijdens je trip. We blijven hier twee nachten slapen omdat we de tweede dag gebruiken als acclimatisatie dag. Dat betekend dat we vanuit Namche nog een stukje hoger klimmen om vervolgens weer terug te lopen. Dit doen we om hoogteziekte tegen te gaan.

Op onze acclimatisatie dag lopen we naar het Everest view hotel Khumjung (3962 m). Daar kunnen we voor het eerst Everest zien! Terwijl we van een Everest biertje genieten. Goud!

De eerste twee dagen merkte ik de hoogte nog niet zo maar nu begin ik wel te merken dat we steeds hoger beginnen te lopen. Het wordt al iets meer zoeken naar lucht. Ook is het te merken aan het aantal uren slaap dat je nodig hebt (vooral ik). Vroeg naar bed (8 uur) en vroeg er weer uit (6 - 7 uur).

Niek heeft twee boeken van Charles Bukowski meegenomen. Post office en Ham on rye. Blijkbaar is het grappig want hij gaat regelmatig stuk. Hij leest op dat moment Post office dus ik begin met Ham on rye. Ik ben gelijk hooked! Als ik niet eet, loop of slaap ben ik aan het lezen.

Weer lekker vroeg uit de veren, onze tassen inpakken zodat die mee kunnen met de porters en ontbijten. Vandaag lopen we naar Tengboche (3867 m). Vandaag is een aardige loop met ongeveer 5 uur lopen. Op deze hoogte begin ik echt wel het verschil te merken.

Ook begint het hier wat kaler, droger en vooral KOUDER te worden. Dat merken we wel als we aankomen in Tengboche. In Tengboche aangekomen nemen we nog even een kijkje in een klooster waar monniken bezig zijn een mandala te maken.

Die avond slapen we een klein stukje verder in Deboche (3820 m). Lekker verder lezen in de gemeentelijke ruimte want daar is het warm. Als de zon ander gaat gooien ze wat gedroogde yak poep op het vuur om het wat extra op te warmen! Heeeeerlijk.

Van gekkigheid weet je ook niet meer zo goed wat je moet bestellen. Staat er apple pie op het menu? Laten we het maar proberen! Blijkt uiteindelijk nog lekker te zijn ook.

Dingboche (4350 m) is onze volgende bestemming. Daar blijven we ook weer twee nachten slapen om een acclimatisatie dag te houden. Onderweg krijgen we één van de mooiste uitzichten die ik ooit heb gezien. En het laatste stukje van deze dag valt me erg zwaar. Ijle lucht, kou en een lichte hoofdpijn.

Hoofdpijn is één van de eerste tekenen van hoogteziekte. Daarom moeten we minimaal 3 liever 5 liter water per dag drinken. Als we aankomen in Dingboche klaart het een beetje op en kunnen we zelfs in onze korte broek in de zon zitten!

Als ik die middag in de gemeenschappelijke ruimte zit en wat aan het lezen kan ben ik m’n ogen bijna niet meer open houden. Als ik even m’n ogen dicht doe en weg sus heb ik echt de raarste dromen en ontwaak ik van schrik uit een soort nachtmerrie. Geen idee waar het over ging. Één ding weet ik wel, ik kan niet wachten om te gaan slapen!

Deze avond is het echt koud. Ik lig nu in mijn slaapzak (die overigens super warm is!) met nog een dik deken er overheen. Je muts op aan in bed is geen overbodige luxe. “Wat doen we hier eigenlijk?” Vraagt Niek, “Dit is toch geen vakantie man!”, “Ik had net zo goed op een eiland kunnen zitten met een cocktail!”, “Liggend in een hangmat!”.

Vandaag is weer een acclimatisatie dag. We lopen omhoog en kunnen vanaf daar zien waar we de volgende dag heen lopen. Plus een mooi uitzicht over het dorpje waar we verblijven. Als we terug komen hebben we nog de hele middag om te doen wat we willen. Niek en ik hebben in Maleisië vorig jaar november alleen maar  presidents and scum zitten spelen met die andere gasten. Na een korte uitleg zitten we er al snel in. Zelfs zo dat er niet meer gesproken wordt. Alleen af en toe: “Aaah asshole!” of “consecutive” (1 van de regels). Volgens mij hebben we uiteindelijk 3 of 4 uur achter elkaar zitten spelen.

Die avond proberen Niek en ik weer iets nieuws van het menu! De snicker roll. Bladerdeeg met een gesmolten snickers ertussen. Niet super, de apple pie was beter.

De hike van de volgende dag begint gemakkelijk (easy walk). Tot na de lunch, vanaf daar is het een stijle klim van ongeveer een half uur. Daarna is het wat beter te doen. Ook wel “Nepalese flat” genoemd. Vlak voordat we Lobuche (4950 m) binnen lopen voel ik een redelijke hoofdpijn. Daarna toch nog even naar boven klimmen om de gletsjer te bekijken.

Als ik daarna weer terug in Lobuche aan kom ga ik echt stuk van de hoofdpijn. Ik besluit even op bed te gaan liggen tot we moeten gaan eten in de hoop dat het weg trekt. Dat doet het niet dus neem ik een ibuprofen, een half uur later kan ik weer een beetje functioneren. Maar na het eten ga ik gelijk weer naar bed, ik ben kapot.

Een voordeel van deze theehuizen (zo noemen ze de accomodaties waar we in slapen en eten) is dat ze over het algemeen hele lekkere dekens hebben. En deze in Lobuche is uitzonderlijk, wat een LEKKER dekentje! Heeeeerlijk, zo lekker dat je er elke ochtend niet onder vandaan wil komen. Want dan moet je weer die koude broek in, gadverdamme! “Eilandje, cocktailtje, hangmatje”.

Vandaag lopen we naar Gorakshep (5160 m), de hoogste nederzetting van de wereld. Vanuit daar lopen we direct door naar Everest Base Camp (5360 m). De hike naar Gorakshep is redelijk te doen, maar deze hoogte maakt het zoveel moeilijker. Om bij EBC te komen lopen we over de richel van een gletsjer en moeten we soms over grote stenen klauteren. Daarnaast is het ook nog eens best wel druk. Dit is iets waar ik niet echt bij had stilgestaan, wat voor mij zo’n plek gelijk iets minder uitnodigend maakt.

Eenmaal bij EBC aangekomen moeten we nog even de wand van de gletsjer naar beneden afdalen om bij de plek te komen waar het camp normaalgesproken staat. We wachten op onze beurt om een fotootje te maken met het bordje wat daar ligt. Dit is een speciale plek maar ik vind het moeilijk om me er op dat moment bewust van te zijn door de hoofdpijn en hoeveelheid mensen die er op dat moment zijn.

Vanuit Kathmandu hebben we een aantal van die gebedsvlaggen meegenomen, het leek ons leuk om die dan op EBC op te hangen. Maar als je ziet hoeveel er al hangen hebben we eigenlijk zoiets van: laat maar hangen.

Hierna beginnen we onze hike terug naar Gorakshep. Al met al was dit een goed zware dag, in totaal ongeveer 7 uur lopen. Voor de volgende dag krijgen we de optie om nog een ochtend hike te doen naar Kala Patthar (5643 m). We besluiten om onze wekker te zetten en even te zien hoe we ons voelen.

Als de wekker (belachelijk vroeg) gaat kan ik alleen maar denken: ik blijf lekker liggen. Dus dat doe ik en sta om een schappelijke tijd van 7 uur op.

Het rare van slapen op deze hoogte is dat ik soms midden in de nacht wakker wordt snakkend naar lucht. Even vraag ik me af: waar BEN ik? Ohja ik lig ergens in het Himalaya gebergte KAPOT te gaan van de kou. Ok check, verder slapen. “Eilandje, cocktailtje, hangmatje”

Vandaag lopen we dezelfde weg terug naar Lobuche waar we gaan lunchen. Vanuit daar lopen we nog een stukje dezelfde weg terug totdat de weg afsplitst naar Dzongla (4830 m). Dit is het laatste dorpje voordat we morgen de Cho La pass (5420 m) gaan oversteken.

Kort nadat we de kruising voorbij zijn is wel te merken dat we nu een pad in gaan waar we een stuk minder mensen gaan tegenkomen. Als we vervolgens de hoek om komen en daar het Cho La meer ziet met in de achtergrond Cholatse begint het ineens écht te dagen. Deze plek is bi-zar mooi! Wat een geniaal uitzicht hebben we hier.

Die middag komen we aan in Dzonglha (4830 m) en begint het ligt te sneeuwen. Wat op zich best mooi is, ware het niet dat dit onze kansen voor het oversteken van van de pas aanzienlijk verminderd. Als er teveel sneeuw ligt gaan we er niet overheen. Wat betekend dat we dezelfde weg weer terug moeten naar Dingboche. Daar heb ik dus echt geen zin in. Er wordt hevig gespeculeerd over het besluit van morgen, maar uiteindelijk kunnen we niks anders doen dan gaan slapen en afwachten.

Gelukkig worden we wakker met het nieuws dat we de oversteek gaan maken! Yes! Ik pak me goed in, want er ligt immers sneeuw. FOUT! In de zon lopen is gewoon zweten met zoveel kleren aan. Dus na 15 minuten sta je de extra kleren weer in je tas te duwen. Door de sneeuw is het hele landschap een wit paradijsje geworden.

De klim helemaal naar de boven is redelijk heftig en soms best gevaarlijk. Één misstap kan betekenen dat je een flink stuk naar beneden glijdt. Boven aangekomen zet er weer een ontzettende hoofdpijn in. Gelijk maar weer even een nieuwe ibuprofen naar binnen. Ook staat er één of andere malloot een gebed te zingen en met een cola in de rondte smijten. Joh vent houd je mond en drink die cola op.

Afdalen vanaf de top van de Cho La pass is pittig, goed stijl en druk met mensen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat je deze route de andere kant op wilt nemen. Het is al zwaar genoeg.

De rest van de dag gebruiken we om naar Tagnag (4695 m) te lopen. Best veel afdalen en nog een paar keer klimmen maakt het wel te doen. Maar in totaal wel de langste dag tot nu toe. Volgens mij zijn we ergens tussen de 8 en 9 uur onderweg geweest.

Die avond spelen we weer flink wat potjes presidents and scum terwijl mijn sokken over een stoel hangen te drogen. Ik heb namelijk net met IJSKOUD water gewassen. Maar het gaat lekker zijn want ze stikken een uur in de wind. Geen idee hoe ik zelf eigenlijk ruik, wanneer heb ik voor het laatst gedoucht? Echt geen idee meer. Na een tijdje wil ik m’n sokken omdraaien zodat de andere kant ook droog kan worden. Maar tot mijn verbazing zijn ze gesmolten. Gesmolten ja! Blijkbaar kan dat als ze niet 100% van wol zijn. Beteuterd flikker ik ze weg en gelukkig kan ik er nog een paar lenen van Ben.

Opnieuw een “easy walk” vandaag! Gelukkig want het was wel een beetje afzien de afgelopen dagen. Mentaal merk ik ook wel dat ik er een beetje doorheen ben. Gelukkig is het vandaag niet meer dan 3 uur lopen. We moeten een gletsjer oversteken naar Gokyo (4800 m) wat op zich heel tof is. Je vraagt je echt af hoe zo’n ding werkt en waar al die stenen vandaan komen!

De rand van de gletsjer weer opnieuw opgeklommen krijgen we een uitzicht over Gokyo en het meer. Wauw, zo’n mooie kleur heeft dit meer. Vanuit Gokyo gaan we morgen de Gokyo Ri (4750 m) beklimmen om een uitzicht van de hoogste bergen van de wereld te kunnen krijgen.

Inmiddels heb ik Ham on Rye uitgelezen en zit ik op Niek te wachten totdat hij Post office uitleest. “Lees eens door Niek!”. Geen idee waarom maar in dit theethuis her-ontdekken we opnieuw de masala thee, zooo lekker!

Zodoende, de volgende ochtend vroeg op om de Gokyo Ri te beklimmen. Het is een flinke klim en kost ongeveer 3 uur. De key is vooral kleine stapjes en rustig aan door lopen, dan kom je er vanzelf. Boven aangekomen worden we onthaald door opnieuw één van de mooiste uitzichten die je je kunt voorstellen. Als we even stil zitten en van het uitzicht genieten onder het genot van passie z’n muzikale begeleiding word ik er emotioneel van. Dit is voor het eerst dat ik me echt besef waar we zijn en wat we aan het doen zijn. Voor mij komt alles samen in dit ene moment, mijn reis, deze trip, met m'n vrienden, het is goed :)

Nadat ik weer ben bijgekomen en we onze foto’s hebben genomen beginnen we aan onze afdaling. De rest van de dag lopen we naar Dole (4200 m).

Vanuit Dole dalen we verder af naar Namche Bazaar. Het landschap wordt weer groener, er is meer lucht en het wordt warmer. Terug aangekomen in Namche na 6 uur lopen vanaf Dole voelt het als een soort “thuiskomen”. Omdat we nu niet meer omhoog gaan mag er eindelijk gedronken worden! Hatsa op naar de bar.

In Namche neem ik voor het eerst in 12 (denk ik) dagen weer een douche. Het ingegroeide haartje (dacht ik) onder mijn oksel blijkt uitslag te zijn (oeps). Hoe lang heb ik eigenlijk al dezelfde kleren aan? Ook geen idee.

Vanuit Namche lopen we in één keer terug naar Lukla om daar nog een nacht te blijven voordat we terugvliegen naar Kathmandu. Omdat dit onze laatste nacht in de bergen is, en het laatste moment waarop we onze porters en assistent guide zien is dit het moment om hen een tip te geven voor al het harde werk dat ze voor ons hebben gedaan. Er is een gebruikelijk percentage maar uiteindelijk mag je geven wat je wilt. Tegelijk trakteren we ze op wat bier en bedanken we ze nogmaals voor al het harde werk.

Van onze guide hadden we begrepen dat er een speciaal soort lokaal biertje te krijgen is. Samen met onze guide gaan we bij een local naar binnen om hier wat van te proberen. Tongba heet het. Het is een gefermenteerd goedje waar je steeds opnieuw heet water bij kunt doen. Je drinkt het uit een metalen rietje van onderuit de kan. Niet slecht moet ik zeggen!

In de ochtend vliegen we terug naar Kathmandu. Het opstijgen is bijna net zo vet als het landen! Bovenaan de baan zetten ze de remmen erop, vol gas geven en los lasten. Dat in combinatie met de aflopende baan zorgt ervoor dat we Luka snel achter ons laten. Opnieuw kunnen we nog even genieten van het prachtige uitzicht. De landing op Kathmandu was wel aardig gek, het vliegtuig ging echt alle kanten op. Even dacht ik: Goodbye cruel world!

Video: Opstijgen vanaf Lukla

We blijven nog één nacht in Kathmandu slapen voordat Niek ons gaat verlaten. Passie, Jes, Ben, Casey en ik gaan nog naar een geheime locatie. Dit is een verjaardagscadeau van Passie en Jes en ze hebben al een beetje laten doorschemeren wat het is. Volgens mij gaan we onszelf even twee dagen laten verwennen in een resort! Fucking nice!!

In de middag is er nog wat tijd om souvenirs te kopen. Ik hou niet in en koop een rotlading thee, zo’n gekke gong (healing bowl), en een schilderij.

Omdat dit de laatste nacht is voor velen hadden we van te voren bedacht om met z’n allen naar een goed restaurant te gaan om voor een laatste keer samen te eten. Vlees willen we eten! Goed vlees! De rest van de avond sluiten we af in de reggae bar.

De volgende dag nemen we afscheid van Niek. Dag Niek tot in Nieuw Zeeland! En gaan we met z’n vijven richting het resort. Daar aangekomen weten we niet wat we zien. De badkamer van Jes en Passie is groter dan de kamer zelf! Hier gaan we wel even lekker vertoeven.

Als ik de volgende ochtend wakker wordt ben ik ineens 30 geworden! Heel gek om dat nu hier te vieren maar ik ben heel blij dat Passie en Jes er bij zijn. ’S avonds ga ik samen met Ben inkopen doen voor mijn verjaardag. Met mijn grote backpack vertrekken we richting de winkel. Ben raakt in de lobby aan de praat met een goochelaar die drie jaar in Nepal heeft gewoond. Terwijl we met hem in een taxi zitten naar de winkel verteld hij ons over hoe hij enige tijd illegaal in Nepal heeft gewoond en nu ballonnen in elkaar draait voor kinderen.

In de supermarkt kopen we mixers en snacks om vervolgens naar de slijterij te gaan. Gerund door een verstandelijk gehandicapte man en zijn vrouw. Hele lieve mensen die ons maar al te graag een shitload aan drank willen verkopen. Dat alles terwijl de taxi chauffeur maar op ons staat te wachten. Na 15 minuten hebben we eindelijk wat willen en stappen we terug de taxi in. In de taxi probeer ik mijn tas wat beter in te delen zodat de receptie zometeen niet door heeft wat we allemaal bij ons hebben. Hun bier was namelijk belachelijk duur en we hadden geen idee of ze het een probleem zouden vinden. Uiteindelijk voelt mijn backpack aan als 40 kilo en probeer ik een strak gezicht te houden als we naar binnen lopen. Niks aan de zeis.

’S avonds krijg ik allemaal leuke kaartjes en bel ik met een paar matties! Bedankt allemaal!! Dat deed me echt heel goed :)

Helaas is het nu ook tijd om afscheid te gaan nemen van Passie en Jes. Ik rij met ze mee naar het vliegveld en zeggen daar gedag. Tot snel weer :)

Ben en Casey zijn inmiddels weer terug in hun hotel in Kathmandu waar ik ook even kan chillen. Want vanavond vlieg ik naar BAALLLIIIIIIII!!!