Vietnam deel drie

Zoals dat vaak gaat met goede plannen zijn het allemaal hele goeie ideeën. Maar pakt het niet helemaal uit zoals je verwacht. We hadden bedacht om zo snel en zo ver mogelijk naar het noorden te rijden. Blijkbaar had de storm ons door want als we opnieuw kijken waar de storm aan land komt is dat ook steeds verder naar het noorden verschoven.

Noodgedwongen besluiten we om in de dichtstbijzijnde stad te schuilen. Deze stad heet Vinh en niemand had er ooit van gehoord. De eerste nacht gaan we naar een guesthouse en denken we na over of we nu één of twee nachten moeten schuilen. Als het er twee worden zou het wel fijn zijn om een beter hotel te pakken in plaats van een guesthouse.

‘S avonds gaan we met de motor nog even op zoek naar wat eten. Als we door de straten rijden zijn veel daarvan al aardig overstroomd. Wat extra vet is om doorheen te rijden.

Video: Overstroomde straten

Zodoende, de volgende dag gaan we naar een mooi hotel niet ver van het guesthouse. De rest van de dag spenderen we met het inslaan van rantsoen. Want kom op voor een hele dag en nacht in een hotel schuilen moet je wel spullen inslaan. Ook Lennart zijn motor heeft wat aandacht nodig maar door de aankomende storm is bijna iedere shop dicht. Ze zijn hier zo goed voorbereid dat er geen auto of motor op straat staat en sommige deuren zijn gebarricadeerd. Onderweg naar deze stad zagen we ook tankstations waar aan beide kanten grote trucks met touwen aan het dak gespannen stonden zodat deze niet kon wegwaaien.

De uiteindelijke storm valt redelijk mee. Er is vooral heel veel regen en wind. Dus kunnen we na twee nachten weer doorrijden.

Onderweg terug naar de HCM trail gaan we langs het huis van de oude man zelf. Helaas is hij niet thuis, logisch ook want hij chillt hem tegenwoordig in zijn mausoleum. Hoewel hij toen ik in Hanoi was even een tripje naar Moskou aan het maken was om zijn jaarlijkse balseming te ontvangen.

Het lijkt er niet op dat er veel over is van zijn originele huis en dit enkel gebruikt wordt als gebedsplaats.

Kort nadat we weer onderweg zijn breekt de gaskabel van Lennart zijn motor. Ik duw hem naar de mechanic een paar honderd meter verderop. Daar proberen ze hem een nieuwe carburateur aan te smeren maar dat vond ik niet nodig. Daarbij komen we erachter dat zijn uitlaat van de flens is afgebroken. Vandaar dat zijn motor belachelijk veel herrie maakt..

Voor nog geen 4 euro slijpt hij de oude eraf en last hij er een nieuwe op. Hangen!

Die middag komen we aan in Ninh Binh. De stad zelf heeft niet veel te bieden, maar ernaast ligt een leuk afgelegen plaatsje Tam Coc waar we blijven slapen. Tevergeefs probeer ik in de stad nog mijn camera te laten fixen maar ze kunnen het probleem niet vinden en vragen me of ze hem een paar dagen mogen houden. Als er niks anders op zit spendeer ik die tijd liever in Hanoi dus ik besluit het niet te doen. Na een korte zoekactie zie ik dat er een canon service center in Hanoi zit. Die zullen me vast wel kunnen helpen.

Video: Rijden met Lennart!

Vlak voor het donker wordt gaan Lennart en ik nog een bootje op door het gebied rond ons hostel. Wat een geniale plek!

Lennart moet de volgende dag naar Hanoi omdat zijn tijd begint op te raken. Aangezien ik niet heel veel zin heb om te blijven hangen in Tam Coc ga ik met hem mee. Dan hebben we tenminste ook nog een laatste avond in Hanoi! Jasper en Mai besluiten nog een avond te blijven wat daarmee ook tegelijk ons groepje opbreekt :(

Wanneer Lennart en ik aankomen in Hanoi gaan we eerst naar het canon service center. Helaas zijn we te laat en is de toko net dicht. Daarna gaan we naar het hotel waar Lennart zijn stembrief naar toe had laten sturen. Ook had hij hier 1 nacht geboekt en twee keer naar een andere dag verplaatst. Die tweede keer hebben ze niet doorgekregen en dat hotel was voor die avond vol. Prima, lekker hostelletje zoeken!

Als ik die avond de bar van het hostel in loop hoor ik achter me gegil. Staat Glen ineens achter me! We kennen elkaar uit Dalat tegelijk met dat ik Saun en Stefano leerde kennen. Ik hou van deze randomheid.

De volgende dag ga ik als eerste naar het canon service center. Daar krijg ik te horen dat ze ook daar hem een paar dagen willen houden om er naar te kijken. Als ik vraag hoe veel dagen loopt hij naar achter om het te vragen en komt terug om te zeggen dat ze er nu naar gaan kijken. Na ongeveer een half uur komt hij terug met een werkende camera! Er zat een beetje water in en ze hebben hem alleen schoongemaakt!! Toen ik vroeg hoeveel het koste zei hij dat het gratis was. Zelfs het geld wat ik hem alsnog aanbood wilde hij niet aannemen. Wat een toppers! Nu kan ik aan mijn noordelijke Vietnam trip beginnen!

Die avond gaan Lennart en ik mee met de pubcrawl van het hostel en maken er een goeie laatste avond van. Tijdens de crawl kom ik er ook achter dat Otto in hetzelfde hostel zit! Hem ken ik nog van Hoi An toen we met z’n drieën op 1 motor rondreden.

Voordat ik de volgende dag naar Moc Chau vertrek wil ik even langs Tigit om de ketting te laten spannen en de olie te laten verversen. Ook vraag ik ze te kijken naar een vreemd geluid wat ik al een tijdje hoor bij een laag toerental. Terwijl ik daar zit te wachten plan ik een klein beetje hoe ik de komende week wil gaan rijden. Na ongeveer een half uurtje vragen ze of ik haast heb. Nouja niet ontzettend maar ik moet nog 4 uur rijden en het is al 12 uur. Ze willen de bike iets langer houden, waarvoor weet ik niet.

Als de motor even later weer terug komt hebben ze er een nieuwe kettingset en balhoofdlager opgezet! Wat een verschil!! Zo heeeerlijk. Met een hele grote grijns op mijn gezicht begin ik aan mijn laatste rit door Vietnam.

Moc Chau is een klein plaatsje ten zuiden van Hanoi. De grootste reden dat ik hierheen wil is omdat je er kunt rotsklimmen. Het eerste stuk vanuit Hanoi is saai en druk. Maar na ongeveer een uur rijden beginnen de wegen interessanter te worden en is het een heerlijk laatste stuk naar Moc Chau. Daar aangekomen is het kantoor van Asia Outdoor nog open en kan ik voor de volgende dag gaan rotsklimmen! Ik ben ook nog eens de enige dus het wordt een private tour.

Dus, de volgende dag vroeg op om naar de rotswand te fietsen. Als we daar aan komen staat de zon al lekker op de wand te branden. Dat beloofd wat.

In totaal doe ik 4 routes. Makkelijk beginnen en steeds een beetje moeilijker. De twee guides die met me mee waren klimmen eerst bij iedere route omhoog om het touw op het hoogste punt te krijgen. Lead climbing heet het. Als ze dan terug naar beneden komen halen ze de zekeringen weg die ze voor zichzelf plaatsen als ze omhoog klimmen.

Ik vind dit zo vet om te doen! Zou het eigenlijk vaker moeten doen. Gelukkig kan je op Cat Ba ook rotsklimmen. Daar wil ik eindigen na ongeveer 2 weken door het noorden rijden.

De tour sluiten we af met een lokale lunch en praten nog wat na. Mijn guides zijn echt top en het is jammer dat het maar een halve dag duurt.

Het stelt me wel in staat om de rest van de dag te gebruiken om naar een volgende bestemming te rijden.

Ik eindig in een plaatsje waar ze een Honda dealer hebben. Want ik wil even vragen of ze willen kijken naar het balhoofdlager waar speling op zit. Ik voelde speling op het stuur bij het remmen en dacht dit geintje ken ik.. Als ik ze vraag me te helpen verwijzen ze me door naar de volgende stad. Wat vreemd is want zoiets is best makkelijk te fixen maar goed.

De volgende ochtend terwijl ik op zoek ben naar ontbijt kom ik een andere jongen op een motor tegen. Toevallig spreekt hij een woordje Vietnamees. Als we samen even wat ontbijten vraag ik of hij me kan helpen met het uitleggen wat er mis is met m’n stuur. Terug bij de Honda shop begrijpen ze nu het probleem en sturen ons door naar een mechanic want ze hebben het zelf te druk. Daar laat ik opnieuw het probleem zien en fixen het direct kosteloos. Toppers!

Michael vertelde me eerder over een weg richting het noorden die schijnbaar alleen maar bekend is onder de locals. Op Google Maps ziet het er goed uit, ik denk hangen!

Het is een weg die me door verschillende valleien brengt en langs kleine dorpjes waar enkel Hmong leven. Zij wonen hier al meerdere generaties lang en zijn experts in verticale landbouw. Ongelofelijk.

Video: Cruizen

Als ik na een tijd rijden even op de kaart kijk om te zien waar ik ben zie ik dat ik een flink stuk bij de hoofdweg vandaan ben. Huh? Wat is er mis gegaan. Even een stukje terug rijden. Wanneer ik bij de hoofdweg aan kom zie ik dat de asfalt weg waar ik op zat eigenlijk een andere weg werd. En de hoofdweg een massive dirtroad. Zieke kuilen en grote stenen. Ik neem een snel kijkje om te zien of er asfalt verderop is maar daar is niks van te zien.

Aan de locals vraag ik met handen en voeten werk of er nog ergens asfalt is verderop op die weg. Het lijkt er op van niet. Inmiddels is het iets voor vieren, ik ben alleen en besluit niet de gok te wagen. Dat betekend dus dat ik alles wat ik vandaag heb gereden terug moet rijden. Oh well.. uiteindelijk kom ik rond 7 uur aan in Son La. Ongeveer 50km van mijn beginpunt die ochtend.

Op de weg terug kom ik Michael voor de tweede keer tegen. Ik vroeg me al af wanneer dat zou gebeuren. Ik vertel hem over de weg en maar ook hoe mooi het is op de weg erheen. Hij blijft een avondje op de berg tukken in de hoop wat mooie plaatjes te schieten in de ochtend.

Vanuit Son La rij ik door naar Dien Bien Phu. Deze plaats ligt vlak tegen Laos aan en is de plek waar mensen overnachten als ze de volgende dag de grens willen oversteken. Ook is dit de plek waar er een einde kwam aan de bezetting van Frankrijk in Vietnam. Wat eigenlijk tegelijk de volgende oorlog in Vietnam in gang zette.

Al sinds ik uit Hanoi ben vertrokken voel ik me vaak slap en ben veel aan het hoesten. ‘S avonds word ik wakker in hoestbuien. Daarom pak ik even een hotel in de hoop wat extra te kunnen uitrusten.

Nog steeds niet echt uitgerust ga ik de volgende dag langs ... waar de Vietnamezen de Franse bezetting beëindigde. Het is een heuvel waar de Fransen zichzelf hadden ingegraven met bunkers en tunnels. In een poging om de verdediging te verzwakken groeven de Vietnamezen een tunnel om in de heuvel een bom tot ontploffing te laten brengen. Dit alles is een aantal jaar geleden nagemaakt zodat er is te zien hoe het eruit zag. Helaas zijn alle bordjes in het Vietnamees dus er valt daar weinig op te steken.

Vanaf Dien Bien Phu ga ik naar het noorden rijden richting Sa Pa. Sa Pa staat bekend om zijn trekkings, mooie landschap en traditionele dorpjes. Het gaat mij niet lukken om daar in 1 dag heen te rijden dus ik besluit om op de top van een berg in een dorp te blijven slapen.

En wauw, wat een weg, wat een landschap. Echt belachelijk mooi. Elke paar honderd meter stond ik weer stil om foto’s te maken en te genieten van het uitzicht.

Als ik boven aan kom check ik even op Google Maps wat mijn opties zijn om ergens te slapen. Mijn oog valt op een homestay waar ze naast avondeten ook een kruidenbad en massage aanbieden. Dat klinkt me als muziek in de oren!

De homestay is heel erg leuk en probeer middels Google Translate te praten met de buren die daar ook een bad komen nemen. Volgens mij is dit gewoon een soort lokale Spa.

Voordat ik de volgende dag vertrek bel ik een nummer wat ik heb gekregen toen ik in Laos was. Charlene gaf me dit nummer en was helemaal verliefd op het dametje waar ze bij bleef slapen in Sa Pa. Met een klein beetje gebrekkig Engels verteld ze me dat ik haar moet ontmoeten bij de kerk in Sa Pa. Om 3 uur word ik daar verwacht.

Het is niet ontzettend ver naar Sa Pa dus plan een route die niet alleen over hoofdwegen gaat. Na een tijdje bochten rijden daal ik af de vallij in. Onderweg kom ik verschillende landverschuivingen tegen die de weg deels versperren. Er is er zelf 1 zo groot dat ze een omleiding hebben gemaakt. Ik zie het net te laat en rem hard. Mijn voorwiel glijdt uit op een paar losliggende steentjes als ik bijna stil sta. De motor ligt op de grond tussen m’n benen en ik sta nog. Shit. Gelukkig heb ik niks en motor ook niet. Ok door!

Even later veranderd de weg in een heerlijke dirtroad met grote kuilen en plassen. Ik laat een local voor gaan die me tegemoet komt. Hij kijkt me een beetje raar aan en stopt een paar meter verder om te kijken wat ik ga doen. Ik bestudeer de route die ik wil nemen en ga ervoor. Het krijgt niet de schoonheidsprijs maar ik ben over! Ik kijk om en geef een duim naar de local die nog naar me staat te kijken.

De rest van de weg blijft wisselen tussen grind, modder en een verharde ondergrond. Genieten is het! Als ik bij een grote kruising aankom is het over met de modder. Vanaf daar is het super veel haarspeldbochten! Wat een heerlijke afwisseling!

Na ongeveer een uur rij ik door een lange flauwe bocht waar ik niet echt doorheen kan kijken. Ineens is daar een scooter die wil afslaan. Gelukkig kan ik nog net verder insturen om hem te ontwijken. Wat is dit voor dag!?

Het laatste stuk naar Sa Pa is een heerlijke rit door een grote vallij. In de verte kan je de weg omhoog zien kronkelen. Jammer genoeg kom ik weer toeristen tegen. Had ik kunnen verwachten maar het is weer even wennen.

Om 3 uur rij ik Sa Pa binnen. Precies op tijd! Niet veel later word ik gebeld door Su en ze zegt dat ik een ticket moet kopen als ik eerder opgehaald wil worden. Raar verhaal. Ik besluit tot 5 uur te wachten. Dan kan ik ook nog even lunchen en wat onderzoek doen.

Klokslag 5 uur kom ik bij de kerk aan waar haar man op mij staat te wachten. Samen rijden we richting een kruispunt waar Su net aan komt met een groep mensen van een trekking. Twee daarvan springen achterop een scooter en rijden richting haar huis. Zij zelf blijft achter. Daar aangekomen moet ik m’n motor achterlaten en met twee kinderen mee. Ik vind het allemaal maar een beetje wazig maar het zal wel.

Ze nemen me mee naar een huis middenin wat rijstvelden. Geen idee of dit Su haar huis is maar ik blijf daar wachten. Inmiddels voel ik me echt een beetje ziek aan het worden. Terwijl de kinderen met me willen spelen val ik bijna in slaap in m’n stoel.

Even later komt Su binnen lopen en lijkt het er toch op dat dit haar huis is. Mijn idee was om de volgende twee dagen trekkings te gaan doen rond Sa Pa en het was me nog niet gelukt iets te regelen. Naast een homestay verzorgd Su ook trekkings! Yes!

Ik eet samen met de hele familie. Su, drie kinderen, haar man en haar moeder. Na het eten geniet ik samen met oma van wat “happy water” want Su zelf drinkt niet.

De volgende dag lopen we door haar dorp naar boven de vallij in. We zijn met z’n tweeën dus ik heb genoeg kans om vragen te stellen. Ze komt zelf uit een ander Hmong dorp (1 van de 5 etnische minderheden in dit gebied) en is hier gaan wonen vanwege haar man. Zelf had ze liever niet onder een geloof geleefd. Dat maakt alles makkelijker zegt ze. Maar is onmogelijk voor haar vanwege alle verschillende families.

Haar familie verbouwd precies genoeg rijst om haar jaar van rond te komen. Wat ze overhouden kunnen ze verkopen. Maar de hoeveelheid werk die er in gaat zitten en wat ze er voor terug krijgen staat totaal niet in vergelijking.

Deze dag is het aardig bewolkt maar het is nog steeds prachtig. We lunchen samen en lopen daarna terug naar haar huis. Het laatste stuk klauteren we door de rijstvelden. ‘S avonds hebben we weer een family diner en als toetje hebben we “happy water” en “happy flower”.

Video: Tiem Lepas

Omdat ik nog steeds veel aan het hoesten ben en last heb van m’n keel stelde Su mij de lokale geneeswijze voor. Ik dacht best joh. Haar man gaat voor me zitten, spuugt op z’n knokkels en pakt met de knokkels van zijn wijs en middelvinger een stukje huid van m’n nek vast en trekt er hard aan. Dit doet hij voor een tijdje en het begint aardig zeer te doen. Als Su zegt dat ik even in de spiegel moet kijken zie ik dit:

Waarop ik zeg: bedankt, het is goed zo. Volgens haar zou de genezing niet werken als ik niet ook de andere kant zou doen maar ik vond het wel best.

Ze vroeg ook nog of ik hoofdpijn had want dan houden ze een hete kool tegen je voorhoofd. Dat verklaard ook waarom ik zoveel mensen met een rode plek op hun voorhoofd zag lopen. “Nee hoor, ik heb geen hoofdpijn”.

De volgende dag voel ik me nog steeds belabberd maar ik wil nog wel graag naar Sa Pa terug lopen. Su en ik lopen de berg op omhoog en komen alleen maar mensen tegen die naar beneden lopen. Veel van hen kijken me een beetje raar aan. Of dat nu komt omdat wij omhoog lopen of omdat ik van die gekke strepen in m’n nek heb, geen idee.

In Sa Pa aangekomen lunch ik nog wat samen met Su en koop ik wat souveniertjes van d’r. Haar man heeft inmiddels mijn motor naar Sa Pa gereden dus ik kan gelijk door. In de hoop op te knappen heb ik een wat duurder hotel uitgezocht.

Nog steeds niet helemaal 100% vertrek ik uit Sa Pa richting het noordelijkste punt van Vietnam, Ha Giang. Ik heb hier tijdens mijn reis al zoveel over gehoord dat ik er ontzettend naar uit kijk. Schijnbaar is dit het mooiste stukje van Vietnam wat je kunt vinden. Voordat ik deze provincie in rij volg ik een tijdje de Chinese grens. Zo dicht bij de grens dat ik er een steen naartoe kan gooien.

Deze route is echt geniaal. Door allemaal kleine dorpjes en over wegen met beangstigende afgronden. Die avond blijf ik slapen in Bac Ha. Een niet veelzeggend dorpje waar voor veel handelswaar vanuit China is te vinden.

Die ochtend ga ik zoals bijna elke ochtend weer op zoek naar een Banh Mi. Ik vind uiteindelijk een koffietentje waar ik twee van die broodjes bestel. Maar dit is toch wel de vieste van mijn hele reis. Zoveel mayo erop dat zelfs een Hollander ervan onpasselijk wordt!

Redelijk op tijd vervolg ik mijn trip. Vandaag eindelijk naar Ha Giang! Je spreekt het trouwens uit als Ha Zang.
Het eerste deel van mijn route is redelijk simpel, weinig korte bochten en de gemiddelde snelheid ligt wat hoger. Op het blog waar ik mijn routes vandaan haal stond beschreven dat zodra je de provincie Ha Giang in rijdt het asfalt ophoudt en de snelheid flink omlaag gaat. Nou daar was niks van gelogen!

Mijn eerste kennismaking met de locals van deze provincie is een jongetje dat geld van me eist. Lekkere binnenkomer! Hieraan zie je ook gelijk dat dit een van de armste provincies van het land is.

Als ik in Quang Binh aankom voor een koffiepauze begint het keihard te plenzen. Gelukkig heb ik een goeie poncho maar helaas worden m’n schoenen altijd zeiknat. De regen duurt zo lang dat ik besluit maar gewoon te gaan rijden. Even de tank volgooien en door!

De weg veranderd in een “normale” asfalt weg met mooie bochten. Echter bij de eerste bocht die ik inzet voel ik de motor wegglijden. Gelukkig krijg ik snel genoeg weer grip en gebeurt er niks. Het vreemde is dat ik vaker door de regen heb gereden en altijd voldoende grip had.

Uiteindelijk is deze route echt bi-zar. Ik ben helemaal in m’n nopjes! Wat een ontzettend vette omgeving. Echt niet normaal. Overal wil ik stoppen om fotos en filmpjes te maken. De ene keer rij ik door de wolken en zie ik weinig, de andere keer kijk ik uit over heuvels met alleen maar rijstvelden. Dit is waar ik voor naar Ha Giang ben gekomen! Mijn dag kan niet meer stuk! Dacht ik…

Video: Beetje rijden

Als ik op twee kilometer afstand van mijn bestemming een haarspeldbocht neem lig ik voordat ik er erg in heb op de grond. Mijn linkerbeen kan ik onder de motor vandaan trekken. Gelukkig die heeft niks. Mijn rechterbeen zit vast onder de motor. Het lukt me niet om de motor van me af te duwen terwijl de gashendel klem zit tussen de grond en vol gast geeft. Gelukkig snelt een local me tegemoet en helpt me onder de motor vandaan. Dan zie ik dat ik een wond heb op mijn knie. Shit!

Deze aardige man heeft daar wel een lokaal middeltje voor. Even wat tabak erop strooien! Ja joh, waarom niet.

De voorrem hendel is door de val afgebroken en in mijn hoofd is de trip voorbij want “zo’n hendel hebben ze vast nergens”. 100 meter verderop is een mechanic waar ik naartoe rij die alles hebben gezien. Daar hebben ze gelukkig een hendel voor me en ze buigen de achterrem weer even op de juiste plek. Mijn rechter spiegel is ook kapot maar fuck it, daar kan ik nog wel even zonder.

Een beetje geschrokken rij ik door naar Coc Pai waar ze gelukkig ook een ziekenhuis hebben. Als ik daar aan kom wordt ik op een bed gezet om even te wachten. Dat geeft me even de tijd om het thuisfront in te lichten en dit ziekenhuis te bestuderen. Het lijkt op zo’n horror ziekenhuis wat je uit de films kent. Ik ben heeeel benieuwd wat hier gaat gebeuren.

Als ik na een tijdje wachten de “operatiekamer” in mag wordt alles voorbereid en zie ik dat hoewel het ziekenhuis er niet zo schoon uit ziet de apparatuur en tools er schoon uit zien. Ook wordt alles op een hele schone manier behandeld. Dat stelt me gerust.

Vervolgens begint de dokter met een pincet alle kleine stukjes tabak van mijn wond te plukken. Ik denk dat de adrenaline nu een beetje weg zakt en ik door het kijken naar dit hele gebeuren nogal misselijk wordt.
De dokter is relatief snel klaar en ik mag weg zonder te hoeven betalen.

Wat een klote zooi, wat nu? Ik check in, in een guesthouse en besluit daar in elk geval twee nachten te blijven zodat ik het even kan aankijken. Lopen is inmiddels lastig omdat mijn knie stijf is geworden. Ik ga gelijk even langs de lokale apotheek om wat verband en schoonmaakmiddel te halen.

Als ik die avond naar buiten ga om te eten komen er meerdere opgemaakte karren voorbij met grote groepen kinderen. Plus keiharde EDM muziek uit de speakers! Lekker feessie. Blijkbaar is dit een onderdeel van het oogstfeest. Wat uiteindelijk ongeveer een week duurt.

Video: Optocht

Na twee dagen in dat guesthouse te hebben gelegen ben ik er wel echt helemaal klaar mee. Mijn knie voelt nog niet zo goed dat ik comfortabel kan rijden. Maar ik wil gewoon door. Elke keer als ik op de motor ga zitten verga ik van de pijn. Als mijn knie tegen de tank aan komt ga ik stuk. Niet echt ideaal dit maar ik doe toch mijn best om ervan te genieten. Want alweer is deze weg echt geweldig.

Super mooie uitzichten en heerlijke bochten. Maar ik vind het moeilijk om positief te blijven. Ik probeer me maar te focussen op de bestemming voor die dag. De gelijknamige hoofdstad van Ha Giang.

Video: Ha Giang!

Die avond kom ik een meisje tegen die me en verhaal verteld over dat ze samen met iemand door een geweldige vallei reden. En de weg die op Google Maps als “normale” weg stond aangegeven ineens een dirt road werd. Dit klonk mij nogal bekend in de oren en na wat kijken op de kaart kwamen we erachter dat dit inderdaad de weg was waar ik ben omgekeerd. Helse verhalen hoorde ik van d’r over deze weg maar wel een vet avontuur! Ik ben blij dat ik daar in m’n eentje niet ben ingereden.

Vanuit de hoofdstad van Ha Giang begin ik de noordelijke loop. Hiermee ga ik ook het meest noordelijke puntje van Vietnam aantikken. Daar is een soort uitkijktoren te vinden wat dit moet aanduiden. Ik red het niet helemaal om daarheen te rijden, mede doordat ik een aardige detour had genomen de bergen in. Gewoon even op zoek naar wat off-the-beaten-tracks. En dat lukte, zo mooi weer!

Video: Sunset drive

Tegen de schemering kom ik aan in een basic hotel. Daar kan ik nog wat eten en ga ik erna nog even de deur uit om wat foto’s te maken. ‘S avonds smeer ik wat vaseline op de korst van m’n wond in de hoop dat dat iets helpt met het trekken van de korst. In de ochtend is de korst helemaal zacht geworden en kan ik niet zonder een verbandje om te doen m’n broek aan doen. Shit, dat betekend waarschijnlijk dat ik de korst er vanavond af ga trekken. Dat gebeurde helaas ook.

Vooralsnog ben ik niet ontzettend onder de indruk van dit noordelijkste deel van het land. Het is koud, nat en redelijk kaal. Hoge verwachtingen en me lichtelijk down voelen helpen niet mee. Ik besluit hier niet te lang te blijven hangen en door te gaan naar de volgende provincie. Heel veel zin om van de motor af te stappen heb ik niet als ik eenmaal zit, lopen is nogal a-relaxed. Het meeste zin heb ik in een hangmat en niks doen voor een paar dagen.

De volgende bestemming is Cao Bang. Vanuit daar wil ik opnieuw een stuk naar het noorden rijden om de grooste waterval van Vietnam te bekijken. Tevens een plek waar je Chinese toeristen de hand kan schudden die vanaf de Chinese kant dezelfde plek komen bekijken.

Onderweg kom ik een overstroomde weg tegen. Voordat er doorheen rij wil ik het even bekijken. Als ik rem glijdt mijn voorwiel weg en ligt de motor ineens tussen m’n benen op de grond. Lekker bezig! Tijdens de val raakt hij ook nog m’n enkel wat niet heel prettig aan voelt. Ik kom er goed vanaf, de motor had ook zomaar het water in kunnen glijden. De dunne laag slib die er lag had ik niet gezien.

Na meer dan een halve dag regen kom ik aan in Cao Bang. Daar slaap ik in een hele fijne homestay van een super lieve familie. Ik word uitgenodigd om mee te gaan naar het lokale festival wat daar gaande is en om achteraf biertjes te drinken in de homestay terwijl we lokale zoete lekkernijen tot ons nemen. Daar ga ik geen nee tegen zeggen! De moeder van het gezin is ook nog eens verpleegster en maakt mijn wond nog eens een keer grondig schoon.

De volgende ochtend vertrek ik richting een verstop plaats van Ho Chi Minh. Een grot die hij als slaapplek gebruikte. Dit was tevens de eerste keer na 30 jaar dat hij weer voet zette in zijn vaderland.

Hier was een klein beetje te zien dat hij een voorbeeld nam aan communistische leiders door de door hem benoemde rivieren “Lenin” en “Karl Marx”.

Vanuit daar rij ik door naar een dorpje in de buurt van de Chinese grens, Quảng Uyên. Dit is mijn tussenstop voordat ik naar de grootste waterval van Vietnam ga. Ik kom weer lekker laat aan dus het is een kleine uitdaging om wat te eten te vinden. Uiteindelijk wordt het een simpel soepje met wat gekke vleesballetjes.

Vandaag naar de Ban Gioc waterval! De weg erheen is mooi en het wegdek is goed. Daar aangekomen kun je alle bootjes vanaf de Chinese kant af en aan varen om de toeristen dicht bij de waterval te brengen. Aan de Vietnamese kant is het relatief rustig. Er is nog een optie om omhoog te hiken maar met m’n knie zo laat ik dat lekker varen.

Daar aangekomen zag ik een grote groep crossmotoren staan. Bij de waterval staan een aantal dames en heren in bijpassende kleding. Ik vraag ze wat voor tour ze doen en blijkbaar zijn zij twee weken off road door het noorden van Vietnam aan het rijden. Ik weet wat ik ga doen als ik terug ga naar Vietnam!

De route loopt in een soort cirkel terug naar het zuiden. Dat leek me ook wel leuker dan dezelfde weg terug. Waarschijnlijk ga ik in hetzelfde dorpje slapen want daar kom ik ook weer langs. Als ik ga rijden veranderd het wegdek in een soort maanlandschap en elke zoveel meter rijdt er een vrachtwagen die lastig in te halen is. Dit haalt mijn gemiddelde snelheid aanzienlijk naar beneden.

Het begint ook nog eens te plenzen als een gek, avontuurtje!! Al snel kom ik erachter dat ik het niet meer terug ga redden naar hetzelfde dorpje. Gelukkig is er halverwege nog een dorpje waar ik wel zou moeten kunnen blijven slapen. Ik heb ook niet zo’n zin om heel lang in het donker over de maan te blijven rijden.

Ondertussen maak ik ook nog een verkeerde afslag en sta ik oog in oog met een Chinese grensovergang. Shit!! Snel weg hier.

Na een slaapplaats gevonden te hebben weer even op zoek naar wat eten. Naast mijn hotel zit een simpel lokaal restaurantje. Geen idee wat er op het menu staat maar ik weet een fried rice te bestellen, mijn favoriet!

Vandaag begin ik vroeg en is mijn doel om een streep te trekken naar het strand! Ha Long here I come! Om niet alleen maar op de snelweg te rijden heb ik een binnendoor weg ingepland. Wat geen slechte keuze blijkt te zijn.

Als ik in Ha Long city aan kom kan ik helaas niet meer met de boot naar Cat Ba. Ik blijf dus even een nachtje slapen in een hostel daar. Ik neem de boot samen met twee Nederlanders die op Exchange in Taiwan zitten en een week ofzo naar Vietnam gaan.

Op Cat Ba was er niet ontzettend veel keuze aan hostels maar er was er één die mij wel aansprak. Woodstock. En oh wat was dat een geniale plek. Ik heb daar 4 dagen helemaal geen klote uitgevoerd. Het regende de eerste drie dagen en overdag alleen maar achter m’n laptop gezeten, lekker nerden!

Toen ik in het hostel aan kwam zat Otto daar aan tafel! Dit is nu al de tweede keer dat ik hem zomaar tegenkom nadat ik met drie man op zijn motor heb gezeten in Hoi An. Daarnaast komt Joshua samen met Carlijn een dag later ook aan! Zij zijn toevallig ook in Vietnam en het was mogelijk om even te meeten, super leuk!!

Wat een geweldige plek en zo heerlijk om na twee maanden op de motor even ergens te landen waar ik niks doe en even helemaal tot rust kom. Want het volgende avontuur gaat al bijna beginnen.. NEPAL!!