Filipijnen

Vanaf Bali vlieg ik naar Manila. De hoofdstad van de Filipijnen. Al een tijdje hadden Laurien en ik het idee om een maandje samen te reizen, en nu is het zo ver!

Omdat mijn visa al afliep in Indonesië moest ik wel het land uit. Daarom ben ik iets eerder in de Filipijnen dan Laurien. Ik ga mezelf even vermaken voor drie dagen. Alvast wat van de cultuur snuiven. Alsnog te laat want ik moet voor een extra dag in Indonesie betalen. Shit, alweer.

Mijn eerste dag in Manila besteed ik door een beetje rond te lopen en een museum te bezoeken. Het museum ligt aan het Rizal park. Waar ook een relief te vinden is van de Filipijnen. Best leuk om daarop te zien waar we allemaal heen gaan. Het museum is ok, ik ben niet blown away.

Als ik na het museum terug richting m’n hostel loop word ik benaderd door twee locals. Het eerste wat ze aan me vragen is of ik basketbal speel. Ik antwoord nee en raak met ze aan de praat. Ze nodigen me uit om met hen mee te gaan naar een kerk. Iets terughoudend besluit ik toch om mee te gaan. Best een leuke kans wat meer van de stad te zien.

Daarnaast begrijpen zij hoe die jeepneys werken. Dat zijn verlengde jeeps wat het meest populaire openbare transport van de Filipijnen is. Deze jeepneys rijden door de grotere steden rond en hebben op de zijkant geschreven welke straten ze langs komen, ik begreep er al helemaal niks van. Met die twee locals stap ik in en de mensen die instappen geven via via geld naar voren. Het is nogal krap maar leuk om met zo’n ding mee te kunnen rijden!

Als we bij de kerk aankomen vertellen ze me dat er de dag ervoor een festival is geweest en dat de hele kerk vol zat. We lopen daarna naar buiten en bieden ze me een locale delicatesse aan. Een eenden embryo. Dus ik dacht, ja joh waarom niet proberen. Je haalt de bovenkant van het ei eraf en je zuigt het sap eruit. Vervolgens pel je hem nog iets meer open en eet je de rest op. Het smaakt eigenlijk gewoon naar ei maar het ziet er bizar uit. Je ziet al een beetje haren zitten enzo. Daarnaast zit er een heel hard stuk in wat je niet kan eten.

Samen lopen we naar de metro om terug te gaan. Onderweg vragen ze me of ik zin heb om morgen met ze naar een vulkaan te gaan. Dat lijkt me een tof idee dus we wisselen nummers uit en spreken ergens af.

Maar dan ga ik ineens nadenken over alles wat ze hebben gezegd, een aantal dingen sloten gewoon niet echt op elkaar aan. Dat kan natuurlijk een taalbarriere zijn maar ik vertrouwde het niet helemaal. Na het zoeken naar “scams” in de Filipijnen wordt dit niet beter.

Het lijkt me nog steeds leuk maar mijn gevoel zegt eigenlijk dat ik het niet moet doen. De volgende ochtend verzin ik een slechte smoes en ga niet met ze mee.

Diezelfde avond ga ik op zoek naar wat eten. De meeste dingen die ik kan vinden zijn fast-food ketens. Als ik bij een kraampje wat bestel (uiteindelijk was het een gefrituurd ei ofzo) zie ik in de verte een rookpluim. Daar moet ik wezen! Daar aangekomen zie ik dat ze een grote grill hebben met allerlei vis en vlees wat je kan bestellen, YUM!

Nog één dag voordat Laurien aankomt en ik heb niet zo’n zin om Manila verder te verkennen. Weinig aanspraak in het hostel helpt niet echt mee. Vandaag besluit ik wat te gaan hobbyen op m’n laptop bij de Starbucks. ’S avonds eet ik in een veel te duur restaurant van winkelcentrum.

Het mooie van winkelcentra in Azië is dat ze vaak bovenin een arcade hal hebben. Deze gelukkig ook! Mijn oog valt gelijk op een set race kasten waar twee dudes tegen elkaar racen. Na een aantal ronden van ze te hebben meegekeken doe ik ook mee. Ze hakken me gelukkig niet finaal in de pan, ik ben een redelijke tegenstand dacht ik zo. Jammer genoeg blijven ze niet lang genoeg zitten voor mij om een keer te winnen.

Voldaan loop ik terug naar m’n hostel voor mijn laatste nachtje hier. Morgen ga ik Laurien ophalen van het vliegveld!

Met een Uber rij ik naar het vliegveld en krijg ik voor de tweede keer te horen dat ik een Japanse naam heb, die is nieuw voor mij. Eventjes lijkt het erop alsof ik te laat ga komen maar het komt alsnog goed.

Samen met Laurien chillen we even bij een koffietentje voordat we een vlucht pakken naar Dumaguete. Het plan is om vanaf Dumaguete direct een boot te nemen naar Siquijor om daar even een paar nachten te chillen in een Airbnb.

Als we op onze boot wachten naar Siquijor gaan we op zoek naar wat eten. We belanden in een lokaal tentje met een heel lief vrouwtje. Voordat we kiezen wat we willen eten uit de vitrine jaagt ze even de vliegen eruit.

Eenmaal op de boot begint het al te schemeren waardoor we in het donker aankomen op Siquijor. Gelukkig kunnen we nog een scooter regelen voor de komende dagen want de Airbnb waar we zitten is nogal afgelegen. Samen op één scooter met twee grote en twee kleine tassen, drive like a local!

De dag erop rijden we naar een strandje aan de andere kant van het eiland, daar verkennen we wat voordat we naar een leuk restaurantje gaan om wat te eten. Als we daar zitten begint het toch een partij te plenzen, niet te doen. Ik bedenk me dat het slim is om in m’n onderbroek terug naar huis te rijden omdat mijn korte spijkerbroek anders er dagen over gaat doen om droog te worden. Uiteindelijk had ik dat moeten doen want inderdaad, het duurde een aantal dagen voordat ‘ie weer droog was. Het ritje terug door de regen was een kleine uitdaging, over een onverhard pad met veel gaten (lees: kuilen).

De volgende dag gaan we het eiland een beetje verkennen. Begin van de ochtend blijft het regenen maar we besluiten gewoon te gaan, het is wel te doen. Maar deze keer heb ik alvast mijn zwembroek aan! Eerst rijden we naar de ingang van een grot maar omdat we buiten het seizoen zitten is er niemand om het hek voor ons open te doen. Onderweg komen we langs allemaal kleine dorpjes waar we veel bekijks trekken. Twee lange witte mensen op een scooter is nogal een attractie.

Onderweg stoppen we voor lunch in een dorpje met haven. Hier is redelijk wat keus. We kiezen voor de lokale optie. Gewoon een aantal pannen in een rijtje waar je uit kan kiezen. Vaak lekker en super cheap. In diezelfde straat valt mij oog op een bakkerij, ze hebben zoveel lekkere dingen liggen! Althans, daar lijkt het op. We bestellen een hele zooi aan verschillende broodjes, de eerste paar zijn lekker maar eigenlijk lijkt het allemaal best veel op elkaar qua smaak.

Op de weg terug naar ons huisje komen we nog langs een andere haven van waaruit we morgen naar Bohol willen varen. Daar kunnen we alvast even kijken hoe laat de boot vertrekt.

Zodoende moeten we de volgende dag onze scooter terug brengen naar de haven waar we aan kwamen en naar een andere haven rijden met een tuk tuk.

Op Bohol komen we aan in Tagbilaran waar het lastig blijkt om een leuke accommodatie te vinden. Het eerste hostel at we checken word je gewoon echt niet vrolijk van. Wat een vreselijk hol. We besluiten om een stuk verderop nog een poging te wagen, ongeveer een half uurtje rijden. Daar vinden we een appartementje wat best ok is, ook niet je van het.

Schijnbaar zitten we vlakbij een party gedeelte van dit eiland wat we natuurlijk even moeten checken. Onderweg daarheen eten we wat bij een lokale eatery. Aankomen bij de clubs en bars is het zo’n typische Aziatische uitgaansgelegenheid: slechte muziek en veel neon, top!

Uiteindelijk belanden we bij een sportsbar waar we een beetje aan de praat raken met de vaste klanten daar. Verschillende veteranen uit Engeland die hier nooit meer weg gaan heb ik zo’n idee. Mooie lui!

De volgende ochtend vertrekken we naar de “chocolate hills”. Een formatie van heuvels op een vlak landschap. Onderweg rijden we nog even langs de niet zo boeiende “bamboo bridge”. Op de terugweg willen we nog even een firefly tour doen maar daarvoor moeten we nog even wat tijd volmaken anders zijn we er te vroeg. Daarom rijden we een random weggetje in voor een kleine picnic. Ook daar weten de mensen niet wat ze zien; “wat DOEN die lui hier??”, zo kijken ze naar je. Gelukkig wordt er ook veel gezwaaid en gelachen!

Jammer genoeg begint het weer te regenen als we even over een markt rondlopen. Ook daar worden we heel vreemd aangekeken. We worden nog even een bar ingesleurd voor een shotje en een paar fotos, mooi joh. Ondertussen zijn we op een zoektocht naar een poncho, we worden allemaal verschillende richtingen op gestuurd maar misschien proberen ze gewoon vriendelijk te zijn. Uiteindelijk worden we de goede kant uit gestuurd en kunnen we een paar goeie poncho’s kopen!

Bij de vuurvliegjes aangekomen kunnen we met een tour mee. Ze hebben wat moeite om de boot aan de praat te krijgen maar het lukt ze uiteindelijk. Ze varen ons over de rivier langs een paar bomen waar het vol zit met de vuurvliegjes, echt heel tof! Helemaal groen van de vuurvliegjes. De tour duurt best lang en is vooral meer van hetzelfde dus spelen we maar een spelletje. Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is groen.

Vandaag varen we naar Cebu om vervolgens door te vliegen naar Kalibo. Daar is het Ati-Atihan festival aan de gang waar we willen kijken. Het festival wordt gehouden ter ere van Santo Nino. Er zijn verschillende parades die door de stad lopen met trommels en verklede mensen. Een kaartje bemachtigen is zo makkelijk nog niet. Niet vanwege beschikbaarheid maar bureaucratie. Ze willen graag dat je langs 4 verschillende loketten gaat waar er elke keer een extra papiertje dan wel stempel op je papierwinkel komt. Wat resulteert in het volgende:

Op Cebu aangekomen nemen we een taxi naar het vliegveld maar raken we een belachelijke file terecht. Ook hier is er een festival gaande waardoor het mega druk is. Onze taxi chauffeur draait ondertussen vreselijke muziek over de radio. Als we hem vragen of hij het zelf goeie muziek vind antwoord hij: “nee”. Volgens mij denkt hij gewoon dat wij het leuk vinden.

Op de vlucht naar Kalibo zitten misschien maar 6 mensen, het hele vliegtuig is leeg! Zoiets heb ik nog nooit gezien.

’S avonds komen we aan in Kalibo. We checken in, in ons hotel wat een hele simpele kamer is. Maar we mogen blij zijn dat we ergens kunnen slapen, alles zit vol vanwege het festival. We gaan er nog even op uit om te zien of er al iets gaande is. Er lopen wat mensen rond met trommels en op straat wordt gefeest, de sfeer zit er al goed in! We halen even wat te eten bij een soort centrum waar binnen ook gedanst wordt. Ik voel me super ongemakkelijk omdat het lijkt alsof iedereen ons aan staart.

Bij gebrek aan beter besluiten we een biertje te halen bij de 7eleven. Het mooie is dat ze buiten bankjes hebben staan waar je mag drinken (binnen niet). Daar raken we aan de praat met twee lokale jongens die helemaal onder de verf zitten en een week lang dit festival vieren. Voor hen is dit dé week van het jaar.

De volgende ochtend worden we gewekt door luid getrommel, het festival is nu in volle gang. Tijd om te gaan kijken! Jammer genoeg begint het keihard te plenzen als we richting de parades lopen. Eigenwijs lopen we door en zijn we helemaal doorweekt na een paar minuten. Wel mooi om te zien dit! Allemaal kindjes in traditionele kleding. Overal verschillende parades die door elkaar heen lopen, het is bizar dat ze elkaar nog kunnen horen en weten waar ze heen moeten. Een mooi tafereel!

Video's: Ati-Aithan festival

Die middag als we terug gaan naar het hotel bedenken we ons dat één dag op het festival wel voldoende is en regelen dat we een dagje eerder uit het hotel weg kunnen. We boeken een vlucht naar Coron via Cebu.

Tijdens het boeken vond ik de overstap al wat kort maar als er geen vertraging is moet het wel te doen zijn. Helaas, er is vertraging en we missen onze aansluiting. Vervolgens onderhandelen we (eigenlijk vooral Laurien) om onze verspilde dag nog een beetje vergoed te kunnen krijgen.

We krijgen twee opties: De eerste is een hotel geregeld door hen met vervoer van en naar het vliegveld. Maar omdat ook hier een festival aan de gang is, is het erg druk. Wat zou betekenen dat we bijna geen tijd hebben om te slapen voordat we weer op gehaald moeten worden.

De tweede optie is 2000 pesos per persoon krijgen waarvan we alles zelf moeten regelen. Laurien weet dat bedrag nog naar 2500 per persoon te krijgen maar daar blijft het bij. Ik heb ondertussen een Airbnb gevonden waar als we al het geld bij elkaar leggen prima kunnen blijven slapen. Er zijn namelijk nog 3 andere gedupeerde met ons. Lisa, Selma en Miman.

Zodoende slapen we die avond in de Airbnb, een soort rare vila waarvan het personeel in de garage slaapt ofzo, beetje gek. En de volgende ochtend moeten we weer vroeg op om naar het vliegveld gereden te worden. We hebben namelijk de eerste vlucht van de dag! Jeeeejj..

Ook weer op Coron is het een beetje gedoe met accommodatie, misschien is het toch wel handig om wat verder van te voren iets te regelen?

Van Coron had ik gehoord dat het een geweldige plek is om naar verschillende wrakken te duiken. We zoeken een goed duik center uit en gaan eens kijken of er plek voor ons is. Gelukkig hebben ze genoeg plek bij het hoog aangeschreven Reggae Dive Center, Jah! Ik ga een wreck speciality doen en Laurien haar open water! Dat betekend dat we de komende drie dagen alleen maar gaan duiken! Twee tot drie duiken per dag.

Coron staat onder duikers bekend als een geweldige plek om naar verschillende wrakken te duiken. Dit komt omdat er een deel van een gevluchte vloot tussen de verschillende eilanden zich probeerde te verstoppen na een aanval op hun vloot. Op de ochtend van 24 september 1944 werden er in totaal 12 schepen gezonken. Hiervan zijn er een groot aantal te bereiken voor recreatie duikers omdat ze niet te diep onder water liggen.

Voor mijn wreck speciality moet ik een aantal opdrachten voltooien, zowel boven als onderwater. Voor het veilig binnen gaan van een wrak is het belangrijk dat je altijd weet hoe je weer naar buiten moet. Daarvoor hebben ze een rol met een touwtje eraan. Dit touw moet je om de zoveel meter aan iets stevigs vast maken. Bij de eerste bevestiging rol je het touw drie keer om het object heen zodat je kan voelen waar de laatste bevestiging is, vanaf daar moet je direct naar boven kunnen zwemmen zonder iets te raken. De tweede bevestiging maak je vast met twee omwentelingen om het object, zodat je kan voelen dat het de één na laatste bevestiging is. Als je aan het einde aan komt maak je de rol vast met een klip in de richting van het touw zodat je kan voelen welke kant het touw op gaat.

Dit alles doe ik eerst op de boot en lijkt simpel genoeg om te kunnen onthouden. De eerste keer dat ik een lijntje moet uitzetten onder water ga ik echt alle kanten op. Proberen om op de juiste manier het lijntje uit te zetten terwijl je ook nog normaal moet blijven ademen zodat je op dezelfde diepte blijft hangen blijkt erg lastig.

Hier besteed ik een complete duik aan en krijg het wrak waar we dit doen niet heel goed te zien. Een dag later heb ik mijn “examen”. Deze keer ga ik een lijn uitzetten in een wrak en ik mag zelf de route bepalen. Als ik de lijn heb uitgezet moet ik met mijn hand voor mijn ogen de lijn volgen het wrak in. Als ik bij het einde aan kom heeft mijn dive master zoveel “stof” laten opwaaien dat je letterlijk geen hand voor ogen ziet. In deze situatie moet ik het wrak weer uit terwijl ik de lijn op rol.

Dit laatste was ik even vergeten en ze stuurt me terug. Ondertussen had ik de lijn losgelaten en raakte ik soort van in paniek. Je ziet letterlijk niks, je bent 20 meter onder water in een wrak. Hierdoor kon ik mijn ademhaling niet meer onder controle krijgen en stuiterde ik tegen het plafond aan. Gelukkig had mijn dive master dit door en trok ze mijn hand naar de lijn. Vanaf daar ging alles weer voorspoedig en kon ik gemakkelijk de lijn binnenhalen terwijl ik niks zie en langzaam naar buiten zwem.

Buiten aangekomen begint de volgende test. Je “buddy” jouw noodvoorziening lucht toedienen. Ik volg mijn dive master terug het wrak in. Op een gegeven moment draait ze zich om en geeft ze het signaal dat haar lucht het niet meer doet terwijl ze aan mijn vest begint te trekken. Het lukt om relatief rustig te blijven en haar mijn noodvoorziening te geven. Samen gaan we via de dichtstbijzijnde uitgang naar buiten en heb ik mijn wreck speciality gehaald!

Tijdens de course zijn we nog een wrak in gegaan wat op 30 meter diepte ligt, heel veel dieper ga je meestal niet met een recreatie duik. Dit wrak is de Akitsushima en heeft achterop haar dek een grote kraan waarmee een zeevliegtuig op haar dek gezet kon worden. Als we boven het wrak aankomen moeten we ons aan een groot touw vasthouden terwijl we langzaam naar beneden gaan. Je kan goed voelen dat de stroming hier sterk is. Als we in de luwte van het wrak komen kunnen we het touw loslaten. We gaan via een opening achterop naar binnen. Buiten kun je een anti-luchtafweergeschut op de bodem zien liggen.

Als we naar binnen zwemmen kun je de werking van de kraan zien, super groot! Even later zwemmen we tussen de grote motoren van het schip door. Ik probeer me voor te stellen hoe het geweest had moeten zijn toen dit schip nog gewoon vaarde. En nu zwem ik er jaren later doorheen, heel bizar! De duik duurt niet lang omdat we op deze diepte sneller door onze luchtvoorraad heen zijn.

Laurien heeft haar open water gehaald en kunnen we op de derde dag samen duiken. Omdat je met open water niet dieper mag dan 18 meter kan ze eigenlijk niet mee op de boot waar ik op ga. Na een beetje twijfelen besluit ze haar deep dive speciality te doen waardoor ze wel mee kan. Hierdoor kunnen we twee duiken elkaars buddy zijn!

De eerste duik van die dag is heel apart. We gaan naar Barracuda lake. Een krater van 40 meter diep met zout en zoetwater. De eerste vier meter is zoetwater, alles daaronder is zoutwater. Daarbij, hoe dieper je gaat hoe warmer het wordt. Het water kan wel tot 38 graden warm worden! Lekker in je zwembroek duiken dus.

De laatste duik van vandaag gaan we terug naar het wrak waar ik mijn eerste lijntje heb uitgezet! Gelukkig krijg ik nog de kans om dit wrak te bekijken.

Na deze drie dagen duiken is het wel mooi weer geweest. Op Coron hebben we nog een leuke plek gevonden (Sanctuaria) in de buurt van Busuanga. Daar willen we nog een paar dagen chillen voordat we naar Palawan varen. Voordat we naar Busuanga rijden regelen we alvast een bootticket naar Palawan.

Daar ’s avonds aangekomen kunnen we met twee andere die daar ook slapen een tripje regelen voor de volgende dag. Vanuit Sanctuaria kun je zelf allerlei tourtjes regelen. Wat mensen bij elkaar vinden, een boot afhuren en gaan. Samen met hen gaan we langs een paar mooie rustige eilandjes en genieten we van onze lunch die we meekrijgen.

Voor onze twee dag hier huren we een kayak en krijgen we eten mee. Het idee is om op een verlaten eiland te gaan slapen met een tent! Wat een leuk idee! Zodoende, wij krijgen alles mee en gaan op pad. Om zelf een vuurtje te maken krijgen we lucifers mee, moeten we daarmee die natte jungleshit gaan aansteken? Gelukkig heb ik een aansteker bij me!

Na flink wat paddelen door de mangroves vinden we een mooi plekje aan het strand, met heel veel zand vliegen en enge beesten, top! Ik begin wat kleine droge stukjes hout te verzamelen en Laurien begint met de tent. De tent blijkt te lange stokken te hebben en de rits is kapot, big shocker!

Ik ben aan het pielen met stukjes hout maar het wil nog niet echt lukken, het meeste is gewoon te nat en blijft niet aan. Inmiddels smelt de aansteker in m’n hand omdat ik hem te lang gebruik! Godsamme..

Na nog een serieuze poging met allemaal kleine stukjes hout lukt het om ’t een beetje te laten gloeien. Waardoor ik er steeds grotere stukjes hout bij kan leggen, even later heb ik gewoon een echt vuur gaande. YES! Nu kan de kip in de pan. Die overigens super lekker gemarineerd was!

Slapen zonder matje gaat mij meestal niet super goed af, daarnaast krioelt het overal om ons heen. Maar gelukkig, we worden levend wakker. Maar goed ook want we moeten op tijd terug zijn om onze bus terug te pakken naar Coron.

’S ochtends komen we erachter dat naast ons vuur een crab verscholen zat. Nadat wij zijn gaan slapen kon hij eindelijk zijn holletje uit komen. Helaas voor hem lande hij direct in de warme kooltjes waardoor hij levend werd bereid. Arm krabbetje.

We zijn gelukkig op tijd voor de bus en kunnen de boot pakken naar El Nido op Palawan. Op de boot kom ik erachter dat het hostel wat ik van te voren had geboekt voor een week later had staan. Lekker handig weer. Want ook hier is het weer gedoe met accommodatie. Gelukkig weten we alsnog een hele leuke bungalow te vinden net buiten El Nido waar we drie nachten blijven.

De volgende dag kom ik er eindelijk achter waarom het niet lukt om geld op te nemen. Ik ben geskimd in Indonesië en nu ineens worden er allemaal bedragen afgeschreven. Afijn de pas wordt geblokkeerd en ik ga even van Laurien d’r geld teren. Toevallig komen we ook Lisa en Selma hier weer tegen!

Ook lopen we Eef en Jonas hier tegen het lijf, met hen hebben we een dag op de boot gezeten.

Voor de volgende dag hadden we bedacht om een eilanden tour te gaan doen. Al ’s ochtends voel ook me redelijk beroerd en dat wordt alleen maar erger. We gaan langs allemaal hele mooie plekken maar ik kan er niet echt van genieten. Het helpt niet mee dat dit een heel populair iets is en het best druk is. Met vlagen van misselijkheid kom ik de dag door. ’S avonds hadden we bedacht om nog naar een full moon party te gaan maar het lukt me niet om me er toe te zetten. We gaan nog even een drankje doen in El Nido maar mocht niet baten.

Vervolgens gaan we naar Port Barton, een hele chille plek hebben we gehoord. Uiteindelijk blijven we daar vier nachten chillen. De weg erheen is best leip, sowieso rijden alle busjes hier alsof ze een doodswens hebben. Het laatste gedeelte van de rit gaat door verschillende modderpoelen.

Port Barton staat in het teken van lekker eten en drinken, een klein paradijsje. Hier komen we ook weer Eef en Jonas tegen, zij zijn ook ziek geworden in El Nido. Er is bijna geen ontkomen aan blijkbaar.

Vanuit Port Barton (weer door verschillende modderpoelen) rijden we door naar Puerto Princesa. Daar ga ik mijn Visa verlengen en huren we voor twee dagen een Honda XR200 uit ’85. Het is een kleine zoektocht naar een geschikte motor. Ik maak nog een testritje op een andere maar daarvan kon je duidelijk voelen dat deze heel slecht was onderhouden. Terug naar de Filipijnse Nico Tuning en zijn XR200. Wat een mooie vent, al zijn zoons werken in het familie bedrijf en hij onderhoudt deze bike al jaren, en dat is te merken.

Voor de eerste dag gaan we naar een gevangenis iets buiten de stad. Dit is een best speciale gevangenis want wij als toeristen mogen er gewoon rondlopen maar een deel van de gevangen lopen er ook “vrij” rond. Deze gevangenen hebben allemaal een eigen taak, bijvoorbeeld zoals de man die wij spraken. Hij zat eerst in medium maar zit nu in minimum vanwege goed gedrag. Deze man onderhoudt nu elke dag een tuin, andere werken bijvoorbeeld in een souvenirshop.

We rijden nog wat rond en raken nog aan de praat met wat andere gevangenen. Het is heel interessant om met deze mensen te praten.

Vanuit de gevangenis gaan we door naar nog een andere firefly tour. Deze is wat drukker en meer commercieel opgezet. Bij deze krijg ik wel het idee dat we wat meer inhoudelijke informatie krijgen over de colonies.

De volgende ochtend gaan we vroeg op want we moeten eerst een permit halen voor de underground river. Daarna ongeveer een uur naar het park zelf rijden. Vanaf daar moeten we nog iets van anderhalf uur door de jungle wandelen voordat we met een bootje de rivier op kunnen.

De underground river is 1 van de 7 wereldwonderen en is normaalgesproken heel erg druk. Gelukkig voor ons is de zee te ruig om vanuit het dorpje een boot te pakken naar de ingang. Veel tours gaan daarom niet en je moet middels de wandeling naar de ingang lopen.

In het bootje krijgen we een audio tour waar we wat informatie krijgen over de verschillende formaties in deze grot. Schijnbaar is dit de langste ondergrondse rivier ter wereld. Grote delen van de grot zijn nog niet verkend vanwege een gebrek aan zuurstof. De formaties hier zijn huge en kosten zo immens veel tijd om te vormen, zoiets is gewoon niet voor te stellen.

Voor onze laatste avond in Puerto gaan we nog even een biertje doen. Dat biertje loopt uit in karaoke met wat lokale dames, een mooie avond was het! Ik probeer “Final countdown” te zingen van “Europe”. Maar zelfs met deze hoeveelheid alcohol hoor ik hoe vals ik ben, dat is niet goed hoor.

Na twee uurtjes slaap op naar het vliegveld om terug naar Manila te vliegen. Daar blijven we nog één nachtje is een chill hotel slapen voordat ik Laurien weer terug breng naar het vliegveld.

Wat heel jammer is want het waren 4 leuke weken. Na een dikke knuffel en een kus probeer ik haar nog zo lang mogelijk te volgen maar na een tijdje is ze echt weg.

Ik slaap zelf nog één nachtje in Manila in een hostel voordat ik de dag erna naar Nieuw Zeeland vlieg. Dit keer wordt ik versterkt door Niek, Nel, Linc en Ani!