Cambodja :)

He he, eindelijk van die motor af. Is de gedachte waarmee ik Cambodja begin. Ergens jammer, maar toch meer opgelucht. Tegelijk vraag ik me ook af of ik nog wel wil gaan motorrijden, ben er even klaar mee.

Na alle gekkigheid van de vorige dag besluiten we een rustdag in te lassen. Best idea evar!

Ook omdat we de volgende dag extra vroeg (lees 4 uur) naar Angkor Wat willen gaan. Angkor Wat is de toeristen trekpleister van Cambodja en met goede reden. Dit is het grootste tempelcomplex ter wereld met een oppervlakte van 1,6 vierkante kilometer (bedankt wikipedia).

Bregje heeft de dag ervoor via via een goeie tuk-tuk driver geregeld zodat we met z’n 4en goedkoop rondgereden kunnen worden. Dat is dan ook het enige goedkope van deze dag want een entree kaartje tot het complex kost zo’n $37 (€31,5). Als we daar zo vroeg aan komen lijkt het wel alsof we in de rij staan voor een festival. Of vooraan bij een bekende DJ. Ik irriteer me mateloos en vraag me af wat ik hier doe. Waarschijnlijk ben ik gewoon moe. En uiteindelijk is het 't vroeg opstaan meer dan waard.

De hele dag spenderen we bij de tempels en lopen we rond. Het is bizar hoe veel tempels hier staan en hoe mooi het is. Niet voor te stellen hoeveel van deze tempels ze destijds hebben gebouwd.

Omdat we al zo vroeg op zijn gestaan voelt het rond een uur of 11 al alsof het 4 uur ’s middags is. We laten ons overhalen om nog naar een andere tempel te gaan die een stuk verderop ligt. Nadat we instemmen bedenken we ons dat we nu i.p.v. geen $4 maar $9 dollar p.p. gaan betalen, oh well…

Van de rit krijgen we niet veel mee want iedereen pleurt de hele tijd in slaap, heerlijk!

Al met al een geniale dag, mede dankzei het weer. We hadden het niet beter kunnen treffen. Bijna de hele dag een strak blauwe lucht!

De volgende bestemming is Battambang waar we uiteindelijk 1 nachtje blijven slapen. In en rond Battambang laten we ons wederom rondrijden door een tuk-tuk inclusief gids. We gaan langs een “Bamboo train”, wijn proeverij, en wat tempels op een heuvel.

Initieel was het plan om nog een tweede nacht te blijven maar we kwamen erachter dat er ook een nachtbus righting Sihanoukville ging. Bregje zou er dan met de motor achteraan rijden. Het is alleen een aardig stuk rijden (lees 2 dagen) waardoor ze besluit met ons mee te gaan met de bus. Bij het guesthouse regelt ze dat haar motor daar voor een paar dagen kan blijven staan en wanneer zij het seintje geeft wordt hij opgestuurd naar Phnom Penh als we daar zijn. Ideaal!

Van wat we hebben gehoord hoeven we niet in Sihanoukville te blijven dus besluiten we direct door te gaan naar Koh Rong Sanloem. Een eiland waar je bijna geen toeristen vindt, er alleen stroom is tussen 6 en 12 uur ’s avonds en geen WiFi. Even disconnecten!

Het is twee dagen lang genieten en het eiland verkennen, helemaal goud.

Toen we in Battambang op zoek waren naar Pringles kwamen we in een chinees winkeltje terecht. Pringels hadden ze niet maar wel vuurwerk. “Remember that time we went out for Pringles and got back with fireworks?”. Die kwamen goed van pas op dit eilandje! We hebben zowaar onze eigen vuurwerkshow gehouden.

Naast Koh Rong Sanloem ligt Koh Rong. Het compleet tegenovergestelde van waar we vandaan komen. Als we daar aankomen is het even acclimatiseren. Maar goed, die avond is er een beach party aan de gang waar we besluiten heen te gaan. Ook leek het ons wel een goed idee om de gelijk de volgende dag te vertrekken. Lekker met een kater de boot op. Problemen voor later!

Die avond heerlijk gedanst op muziek waar ik blij van wordt. En dat vind je niet vaak in Azië. Na een paar uurtjes slaap en nog steeds een beetje tipsy beginnen we aan onze reis richting Kampot.

In kampot word ik weer herenigd met Kay en Patrick van de slowboat! Samen met hen, Bregje, Sam en nog meer van het hostel rijden we twee dagen lang rond op scooters langs alle sights in de buurt.

Aan het einde van de eerste dag komen we van een berg af waar we de hele middag hebben gespendeerd. Als ik samen met Bregje onderaan sta te wachten bij de pomp herkent iemand van ons hostel een dude die staat te tanken. Hij vraagt aan hem: “Hey man how is your nut!?” Wait whut? Hij laat ons weten dat het beter gaat en komt even een zijn kloten laten zien. Hij had inderdaad 1 massive balzak.

Nadat we Kampot voldoende hebben verkend is het tijd om door te gaan naar de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. Waar ik al een tijdje naar uit kijk omdat je hier de Killing Fields en S-21 hebt. Het is gek om er naar uit te kijken omdat hier zo iets vreselijks is gebeurd, toch ben ik heel erg nieuwsgierig.

The Killing Fields is een van vele plekken in Cambodja waar tijdens de regering van de Kampuchea (Khmer Rouge / Rode Khmer) genocide plaats vond. De Khmer Rouge hadden als ideologie dat iedereen op het platte land moet leven en er mag geen godsdienst bestaan. Om hun doel te bereiken werden alle steden geëvacueerd en iedereen die maar enigszins kennis had werd vermoord, inclusief de hele familie. Zelfs een bril werd gezien als een kenmerk van kennis. Gek genoeg waren er Khmer Rouge aan de top met een bril. Omdat velen uit de stad geen idee hadden hoe ze rijst moesten verbouwen stierven ook zij, door uithongering.

Bij de Killing Fields aangekomen krijgt iedereen een audio guide en lopen we op ons eigen tempo over het terrein. Er wordt aan ons uitgelegd hoe de mensen worden binnen gebracht, moeten wachten in een houten hut voordat ze worden vermoord. Omdat kogels duur zijn worden hier de goedkoopste technieken toegepast. Alle verschillende gereedschappen die worden gebruikt op het platteland, een boom met scherpe kartels, bamboo spiesen etc.

Het gevoel wat ik er krijg als ik daar rond loop is ongeloof, ongeloof dat mensen dit elkaar aan kunnen doen. Maar toch is het de realiteit. Hetgeen wat mij het meeste raakt is een boom waar vermoedelijk babies vastgehouden aan hun voetjes worden doodgeslagen tegen de boom. Terwijl ik een traantje wegpink loop ik door. Alle massagraven waar je langs kan lopen komen ieder jaar weer nieuwe resten naar boven vanwege de regen. Botten en kledingresten komen hierdoor naar boven. In het midden staat een grote stupa met daarin verschillende lagen van mensenresten. Elke laag bevat een ander deel. Schedel, been, arm, etc.

Met verdriet in mijn hart gaan we naar het genocide museum Tuol Sleng. Een voormalige school ook wel Security Prison 21 (S-21) genoemd. Deze plek werd gebruikt als gevangenis en ondervraging centrum.

De mensen die hier kwamen werden gemarteld tot een (valse) verklaring afgaven waarna ze naar de Killing Fields gebracht kunnen worden.. Degene die zij benoemen worden ook ondervraagt en later naar de Killing Fields gestuurd.

In dit complex kun je onder andere alles lezen over het regime, de mensen aan de top, de slachtoffers en alle manieren waarop de mensen hier werden gemarteld. Een van de verhalen die ik lees gaat over een Nieuw Zeelander die samen met twee anderen op een boot toevallig Cambodja invaren. Ze worden aangevallen waarbij 1 van hen overlijd. De andere twee worden naar S-21 gebracht, gemarteld en ondervraagt.

In de getuigenis van Kerry Hamill stelt hij dat Colonel Sanders van Kentucky Fried Chicken zijn leidinggevende is. Ook geeft hij zijn huistelefoonnummer op als het nummer waaronder hij actief is bij de CIA. En geeft hij familie vrienden op als leden van de CIA.

Wat mij eigenlijk het meest verbaasde was dat terwijl dit allemaal de gang was, Zweden het enige land was dat op bezoek mocht komen. Toen zij dat deden kregen zij uiteraard een perfect plaatje te zien waarbij er niets aan de hand was. Met deze kennis op zak keerde zij terug naar zweden om te vertellen dat het plan van de Kampuchea werkte. Dit heeft onder andere bijgedragen aan het feit dat tot 1993 er een diplomaat uit het Khmer Rouge regime in de verenigde naties Cambodia vertegenwoordigde. Uiteraard is dit verhaal veel uitgebreider en ingewikkelder dan ik hier kort kan beschrijven.

Dit en ontelbaar andere verhalen geven een glimp in hoe het in die tijd geweest moet zijn. Helaas kan ik door tijdgebrek niet alles lezen en horen. Maar tegelijkertijd is het ook wel goed zo.

Je zou denken dat na deze en vele andere genocides het niet meer kan gebeuren. Echter de geschiedenis laat blijken dat het niet zo is.

Na dit alles is het tijd om weer wat positiviteit op te zoeken! Dit is immers de laatste avond dat Bregje, Sam, Kay en ik samen zijn! Nooooo!!

Bregje had het geniale idee om voor elkaar t-shirts te maken met alle quotes van de afgelopen weken. Terwijl we daar mee bezig zijn heeft Sam ineens een jurk aan. Om een of andere reden ligt er op mijn bed ook een jurk dus die trek ik aan. Puntje bij paaltje staan we met drie mannen in jurken in de club en lopen er twee vrouwen rond in mijn kleren. Top avond.

Tot zo ver Cambodja! Inmiddels zit ik al een tijdje in Vietnam maar daar vertel ik later meer over. Ik ben lui weetje…