NZ deel 2 en naar huis

Nadat ik afscheid heb genomen van Nel en Niek ben ik eigenlijk sinds Nepal voor het eerst weer “alleen”. Het is een beetje een raar gevoel. Maar tegelijk kijk ik er ook wel weer naar uit om mijn eigen plan te trekken.

Ik heb bedacht om even twee nachten in Auckland te blijven slapen zodat ik de tijd kan nemen om uit te zoeken wat ik de komende tijd wil gaan doen. Een hostel vinden is nog soort van lastig, er is er geen één die mij echt aanstaat. Uiteindelijk kies is voor de Haka Lodge. Een hostel waar voornamelijk mensen zijn te vinden die werken in Auckland, wat er voor zorgt dat er niet een hele gezellige sfeer hangt.

De auto parkeren is ook echt een drama, ik heb echt geen zin in gezeik dus parkeer hem iets verder weg waarvan ik zeker weet dat ik hem daar mag laten staan.

Deze twee dagen in Auckland doe ik niet super veel, ik ga nog wel even langs een wasstraat om Xena uit te mesten. Ze heeft zich lekker laten gaan die afgelopen 3 weken!

Mijn plan is om vanuit Auckland naar het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland te rijden. Om onderweg zoveel mogelijk langs de kust te rijden. De ochtend dat ik wil vertrekken kom ik een meisje tegen in het hostel die ook die kant op gaat. Ze heeft al een bus geregeld dus heeft geen lift nodig, maar we wisselen wel nummers uit want wellicht wil ze de vanaf morgen wel meerijden.

Eindelijk, Auckland uit. Wat voelt dat lekker zeg. Allereerst richting de Bay of Islands. Mijn eerste avond alleen wil ik op een camping slapen. Nog even rij ik langs een gratis camping maar daar word ik echt niet blij van. Even een klein stukje verder rijden naar een “normale” camping. Ik probeer nog even een twee persoonsmatras dubbel te vouwen zodat ik achterin de auto kan slapen maar dat werkt echt niet. Dan maar een tentje opzetten.

De volgende ochtend vertrek ik richting Pahaia, daar ga ik Vera en een vriendinnetje ophalen. Maar eerst even langs Russel en zoveel mogelijk langs de kust rijden. Nieuw Zeeland stelt me vandaag niet teleur, wat is dit een bi-zar mooi gebied. Ik ben echt blown away door hoe mooi het hier is. Het is rustig, super mooi weer en het landschap verbaasd me. Met ongeveer 30kmpu rij langs de kust. Overal stoppen, alles in me opnemen.

Onderweg stop ik ook nog even bij een leuk cafeetje waar ze kunst verkopen, best wel een idyllisch plekje.

In Russel aangekomen kom ik erachter hoe toeristisch dit stadje is. Ik eet er m’n pasta van de vorige avond als lunch en vertrek weer. Je mag er ook maar 15 minuten parkeren dus blij toe. Niet ver van het stadje is nog een mooi uitkijkpunt waar je heen kan lopen.

Nu moet ik alweer bijna die dames gaan ophalen in Pahaia. Je kan er met een pondje heen. Maar wie wil er nou op een pondje zitten als je ook kan rijden. Precies, niemand.

Met een klein stukje omrijden zou het me niet heel veel meer tijd moeten kosten om daar te komen. Onderweg begrijp ik wel waarom er een pondje is. Deze hele weg is een gravel gatenweg. Maar Xena is 4x4 dus boeie!

In Pahaia aangekomen haal ik Lena en Vera van het busstation en rijden we naar de supermarkt om boodschappen te doen. We slapen op een camping en de meiden kunnen de extra camping spullen goed gebruiken. We koken samen een heerlijke curry die ik uit een maisblikje eet want ik ben ALWEER ergens mijn spullen vergeten. Dus geen bestek en borden meer.

De volgende dag rijden we zoveel mogelijk langs de kust richting het meest noordelijke puntje. Onderweg stoppen we nog bij een populaire fish&chips toko. Je weet wel, zo’n soort snackbar maar dan vooral gefrituurde vis met patat. Ik neem een potje mosselen waarvan ik deze keer gelukkig niet ziek wordt.

Die avond kamperen we op Spirits Bay. Waarvan de lokale Māori zeggen dat dit de plek is waar zielen van de doden zich verzamelen voordat ze naar het hiernamaals vertrekken.

Ik denk dat ik hier mijn mooiste sterrenhemel ooit heb gezien. Je kan hier recht vooruit kijken en de sterren net zo fel zien als dat je omhoog kijkt. De melkweg is voor mij nog nooit zo zichtbaar geweest.

We blijven maar 1 nachtje op deze DOC campsite voordat we naar Cape Reinga vertrekken. Deze Cape is een plek waar de Tasmanzee en de Grote Oceaan samenkomen. Vanaf de rand bij de vuurtoren kun je zien hoe de twee zeeën tegen elkaar opboksen. Het weer zit echt mee vandaag, we kunnen zulke mooie foto’s maken!

Vanaf Cape Reinga rijden we weer naar het zuiden en onderweg bodyboarden we nog even van een zandheuvel. Ook parkeren we de auto even op “Ninety mile beach”, een snelweg over het strand. Enkel vierwiel aangedreven auto’s mogen hier op. Wij nemen enkel een kijkje, ik heb namelijk niet zo’n zin om ergens vast te komen zitten en Xena op te laten slokken door de zee. We besluiten om naar Rawene te rijden, dit keer nemen we wel de pond.

Video: Bodyboarden op zand

Na Rawene rijden we verder langs de westkust van het schiereiland. Onderweg stoppen we voor wat korte wandelingen langs de grootste bomen van Nieuw Zeeland. Die zijn met uitsterven bedreigd dus moeten we door een soort quarantaine ruimte om onze schoenzolen te reinigen. De grootste Kauri boom (Tāne Mahuta) is 51 meter hoog en tussen de 1250 en 2500 jaar.

Vandaar uit rijden we door naar Auckland. Ik heb namelijk aan Linc gevraagd of Anneke mijn nieuwe pinpas naar zijn moeder kan opsturen. Die is inmiddels aangekomen en ik ga even bij haar langs om die op te halen! Eindelijk na al die weken mijn pinpas weer terug. Bedankt moeders :)

Vervolgens zetten we Lena af in Hamilton want ze wil graag naar Hobbiton en heeft niet zoveel tijd als Vera en ik. Wij rijden door naar Raglan. Vera heeft een leuk hostel gevonden maar die is voor de eerste avond vol dus we kamperen op een groot veld.

Schijnbaar kan je in Raglan heel goed surfen en ze hebben een tour voor rotsklemmen. Helaas moet je daarvoor met minimaal twee personen zijn en omdat ik niemand kan vinden die met me mee wil laat ik dat zitten. Ik besluit om de volgende dag met Vera samen te gaan surfen. Ik kan er geen hol van maar het is wel super leuk! Na een paar uur ben ik echt helemaal gesloopt.

’S middags rijden we naar Solscape. Een vega, duurzaam en energiebewust hostel / camping / guesthouse. Misschien een rare beschrijving. Het cafe wat ze er hebben is volledig vega en je kunt er een kampeer plek krijgen of in een cabin slapen. Deze cabins zijn oude treinstellen! Echt heel vet.

Na een nacht hier weet ik al dat ik hier langer wil blijven. Wat een relaxte plek. Echt fijn om even wat langer op een plek te blijven na 1,5 maanden flink doorreizen. Ik blijf hier bijna twee weken plakken en vul mijn tijd met surfen, yoga en wat werken. Heeeeeerlijk!

Halverwege mijn verblijf daar krijg ik een gekneusde rib door het surfen. Het was heel gek want ik was nog maar net begonnen of ik voelde al een soort steek in m’n rib. Ik gaf er niet veel aandacht aan en ging gewoon door. Maar het werd steeds erger en paddelen werd steeds lastiger. Na een pauze voelde het eigenlijk niet zo goed dus stopte ik er mee. Sindsdien helaas niet meer gesurft.

Na 12 dagen Solscape, heel veel leuke nieuwe mensen te hebben leren kennen voelt het wel weer tijd om door te gaan. Ik wil namelijk graag het noordoosten van het Noordereiland verkennen. Mijn gevoel zegt dat dit een redelijk afgelegen stuk van Nieuw Zeeland zal gaan zijn.

Zodoende rij ik richting het noorden naar Tauranga. Er is een daar een indoor klimmuur waar ik even ga kijken. Daar aangekomen is het meer bedoeld voor kleine kids. Voordat ik me een viezerik begin te voelen rij ik snel weer door. Ik volg de weg langs de kust en blijf slapen op een uitgestorven camping. Het hoogseizoen is hier net afgelopen.

Daar raak ik aan de praat met de eigenaar van de camping en hij biedt me een hengel aan om te proberen wat te vangen. Daar zag ik geen nee tegen! Helaas na een uurtje werpen niks gevangen, ook de locals hebben niet heel veel geluk lijkt het.

Voor ik ga vissen kwam ik nog een ouder stelletje tegen die zaten te eten, zij hadden nog wat salade over die ze me aanboden. Allemaal vers uit hun eigen tuin! Ook daar zeg ik zeker geen nee tegen, super lekker!

De volgende dag rij ik naar een I-Site center om een kaart te halen van de East Coast Highway en wat tips te krijgen over de regio. Klaar om aan de East Coast te beginnen rij ik door.

Ik heb echt weer zoveel geluk met het weer. Ook hier is het weer belachelijk mooi. Het is er rustig en de weg is geweldig, lekker sturen! Onderweg stop ik elke paar minuten om weer foto’s te maken.

Vlak voor het donker wordt vind ik een camping, ook hier is het grotendeels leeg. De keuken ziet er niet echt “gezellig” uit dus kook ik voor m’n tent. Met de boodschappen die ik heb gehaald voordat ik aan de East Coast begon maak ik een heerlijke one-pot spaghetti!

Vandaag rij ik naar de meest oostelijke vuurtoren van Nieuw Zeeland. Ook wel gezien als de plek waar de aarde iedere dag haar eerste zonlicht ziet. ’S avonds slaap ik weer op een simpele camping.

Als ik wakker wordt hoor ik regen op m’n tent vallen, ik heb niet zo’n zin om de tent op te ruimen in de regen dus blijf nog even liggen. Als ik later het weerbericht bekijk zie ik dat het waarschijnlijk de hele dag blijft regenen. Weet je wat? Ik blijf hier gewoon een dagje op de bank hangen, lekker de hele dag series kijken.

Soms stopte het even met regenen en dan voelde ik me schuldig dat ik binnen zat, maar dan ging het weer regenen en voelde ik me weer goed.

‘S avonds F1 kijken in de auto, Go Max!

De volgende ochtend word ik begroet door warme gloed op mijn tent, zou het mooi weer zijn? En Jahoor! Strak blauwe lucht!

In de buurt had ik een korte hike gezien die me wel interessant leek. Het is even zoeken naar het begin van de hike. Als ik de auto heb geparkeerd kan ik beginnen aan de wandeling, het zou niet langer dan 3 uur moeten duren.

Door alle regen van gister is het op sommige plekken aardig glibberen. Maar het maakt de omgeving zelf wel super groen, de zon doet ook goed zijn werk.

Onderweg hoor ik ineens iets in de verte. Als ik op kijk zie ik een groot hert over het pad wegsprinten. Wow.. dat was echt heel vet! Hier helemaal alleen lopend ben ik ook best wel blij dat er zo goed als geen gevaarlijke dieren in nieuw zeeland zijn.

In net iets meer dan twee uur maak ik de hike af. Echt een hele chille wandeling! Ik ben in m’n nopjes.

Mijn volgende stop is een historische werf. Vanaf hier werden er jarenlang goederen getransporteerd om de oostkust te bevoorraden.

Vanaf de werf rij ik een klein stukje terug naar waar je een hike kan beginnen naar Cooks Cove. Hier is kapitein James Cook geland in 1769. De hike zou iets van 3 uur moeten duren en is lekker rustig.

Als ik terug kom duurt het niet lang meer voor het donker begint te worden. Ik besluit dus om naar Gisborne te rijden en daar een hostel uit te zoeken. In het hostel leer ik Jelmer kennen.

Omdat ik al een tijdje wat gebonk aan de voorkant van de auto hoor vraag ik Jelmer of hij zin heeft om de volgende dag mee te gaan naar de Repco om te kijken of ze wat onderdelen hebben.

Bij de Repco vertellen ze me dat ze niet met zekerheid kunnen zeggen hoe ik het moet fixen. Dus rij ik samen met Jelmer op zoek naar een garage waar ik even een krik mag lenen. Na een paar gefaalde pogingen komen we bij een garage aan waar ik wel even een krik kan lenen. Stuk voor stuk haal ik de wielen eraf en gebruik ik een stuk ijzer om te voelen waar er speling op zit.

Ik maak er nog wat foto’s en filmpjes van om bij de Repco te laten zien. Maar daar willen ze eigenlijk geen uitspraak over doen. Dus besluit ik maar om het op te geven, ik zet de radio wel wat harder.

Die nacht slaap ik nog één avond in Gisborne voordat ik aan één van de “Great Walks” begin. Ik had gezien dat er hiervan eentje in de buurt zat en dacht, waarom niet even meepakken!

Online kun je hutten boeken maar de site is super onduidelijk en je kan zo’n hike beide kanten op doen. Daarnaast heb je een boot nodig om terug te komen dus leek het mij wel een goed idee om dit bij zo’n visitor center te regelen.

Daar regel ik de hut overnachtingen. Je hebt de optie om de hike sneller te doen dan staat voorgeschreven waardoor je een overnachting overslaat. Er was een hut volgeboekt waardoor dit voor mij niet eens een keuze was. Maar dat was eigenlijk wel relaxed want nu doe ik de hike in 3 dagen in plaats van 4. Dat betekend dus ook minder eten meenemen.

Bij het visitor center kwamen ze kleingeld te kort. Laat ik nu net een hele lading aan munten in de middenconsole hebben zitten. 30 dollar in totaal, daar waren ze blij mee!

De boot moest ik zelf even regelen door een partij te bellen. Helaas namen ze niet op dus ga ik maar alvast boodschappen doen. Ik moet dus voor 3 dagen eten mee nemen, hoe ga ik dit doen? Wat neem ik mee?

Uiteindelijk besluit ik om noten en mueslibars mee te nemen voor tijdens het lopen. Als ontbijt doe ik een paar rauwe eieren in een fles zodat ik die in de hutten kan bakken en wat brood erbij. Voor het avondeten ga ik een grote pasta maken die ik over een paar bakjes verdeel.

Met een auto vol boodschappen rij ik vast naar de camping van de watertaxi. Er van uitgaande dat er wel een kantoor is waar ik dat gebeuren kan regelen. Kom ik daar aan na zeker een uur over gravel rijden (terwijl mijn benzine bijna op is). Is er niemand. Schijnbaar gaan ze morgen 9 uur open.

Maar goed, ik heb nog genoeg voor te bereiden dus ik zet m’n tent op en begin met koken. Ook mijn grote tas pak ik opnieuw in met de spullen die ik denk nodig te hebben.

Tijdens het koken kom ik erachter dat er weer allerlei kook attributen verdwenen zijn! Neeee, niet alweer!

De avond ervoor had ik nog een heerlijke risotto gemaakt die ik dacht vanavond op te eten. Ook vergeten.

Terwijl ik het ei in de fles probeer te stoppen valt de helft ernaast.

De blikken tomatenblokjes moeten opengemaakt worden met een blikopener. Ze hebben niet zo’n lipje. Laat ik nu ook mijn blikopener ergens vergeten zijn. Gelukkig herinner ik me de multi-tool van Jes in mijn tas! Dat was mijn redding, bedankt jessie!

Nou lekker bezig dacht ik zo! Aan de voorbereiding zal het niet liggen.

Zodoende nog even een nachtje slapen in de tent. Als ik de volgende ochtend naar het kantoortje van de watertaxi loop zie ik dat er al mensen worden weggebracht. Aan de chauffeur vraag ik of hij nog een plekje over heeft en dat heeft hij.

In de bus raak ik al met wat luitjes aan de praat, de meeste zijn locals uit Auckland voor een weekendje weg. Schijnbaar heeft bijna iedereen een lang weekend vrij.

De eerste dag lopen is vooral veel omhoog, en ik kom er al snel achter dat mijn tas best wel zwaar is. Niet lullen maar poetsen en gewoon stevig doorlopen.

Na bijna 9 kilometer te hebben gelopen kom ik aan bij de eerste hut. Onderweg heb ik kunnen genieten van het geweldige uitzicht, mijn zak met noten en muesli bars.

Ik kom al relatief vroeg aan, wat doe je tot het donker wordt? Ouwehoeren en kaartspelletjes spelen natuurlijk. ’S avonds ram ik mijn geniale (en veel te zware) gasbrander aan om mijn pasta op te warmen. Iedereen heeft van die poeder maaltijden bij zich. Beetje water erbij en klaar. Super licht natuurlijk! Ik als “onervaren” wandelaar trek wel bekijks met m’n pasta. Gelukkig wordt het hier snel donker (rond een uur of 7) en kan ik naar bed, ben al best kapot. Jammer genoeg ben ik mijn oordoppen vergeten en ben ik overgeleverd aan de snurkers van deze hut. Gelukkig liggen de ergste snurkers aan de andere kant van de hut, winning!.

De hut heeft eigenlijk drie ruimtes. Het gezamenlijke gedeelte waar ook wordt gekookt en twee slaapzalen. Iedere slaapzaal heeft 18 slaapplekken. Er liggen matrassen maar dit zijn hele dunne plastic dingetjes, het is iets.

Ook ’s ochtends trek ik bekijks met mijn eieren als iedereen weer aan hun aanmaak maaltijden zit. Ik besluit al het ei op te bakken en de rest mee te nemen want ik weet niet hoe lang ik die eieren in de fles kan bewaren.

Met een iets lichtere tas vertrek ik naar de volgende hut. Omdat de eerstvolgende hut voor deze avond is volgeboekt zal ik hem moeten overslaan en naar de volgende lopen. Dat betekend dat ik vandaag meer dan 20km moet lopen.

Het eerste gedeelte is relatief simpel omdat het vooral naar beneden is. Vanaf daar is het tamelijk vlak naar de volgende hut. Onderweg maak ik nog een uitstapje naar wat watervallen. Ik vond het niet zo indrukwekkend maar als ik terug wil lopen kom ik luitjes tegen die me erop wijzen dat ik er nog niet ben.

Met hen loop ik naar de uiteindelijke watervallen die best indrukwekkend zijn.

Omdat ik samen met Niek en Nel veel podcasts heb geluisterd in de auto doe ik dat nu ook tijdens het lopen en dat is heel chill. Mensen horen praten over interessante onderwerpen neemt de focus van het lopen wel een beetje weg. Maar hele stukken lopen zonder ook maar iets te horen terwijl ik geniet van de natuur is heel rustgevend.

Aan het einde van de wandeling willen mijn benen echt niet meer. Ik plof neer op de veranda van de hut en blijf daar even zitten om m’n voeten wat rust te geven.

’S avonds neem ik een frisse duik in het meer, echt heerlijk om me even af te spoelen! Het water is wel goed koud. Tijdens het eten raak ik aan de praat met wat software ontwikkelaars uit Auckland, twee jongens die naar Nieuw Zeeland zijn verhuist om hier te gaan werken.

De volgende dag is het nog een redelijke wandeling naar het eindpunt. Vanaf hier neemt een bootje ons weer terug naar het begin van de trail en worden we met busjes weer teruggebracht naar de auto.

Terug bij de auto, ohja de benzinetank is bijna leeg, hopelijk kan ik hier nog ergens tanken. Gelukkig is er niet heel veel verder een camping waar ze een kleine pomp hebben staan. Ik red het nog net om er te komen en Xena weer vol te gooien! We kunnen weer door.

De weg terug naar beneden is ook weer 1 lange gravel weg, met al die slingerbochten merk ik wel dat ik moe ben van deze dagen lopen. Beneden aangekomen kies ik een simpele camping om te overnachten en uit te rusten.

Ik vervolg mijn reis richting het zuiden, de volgende stop is Napier. Mijn idee was om hier een hostel te zoeken en wellicht de stad te verkennen, maar terwijl ik een beetje onderzoek doe en en doorheen rij voelt het niet als de moeite om hier te blijven. Na een korte burger-stop rij ik door naar het zuiden. Zou er nog iets onderweg te doen zijn?

Het enige wat mij opvalt is een dorpje met de langste naam ter wereld, het heet “Taumatawhakatangihangakoauauo tamateaturipukakapikimaungahoronuku pokaiwhenuakitanatahu” in het engels ook wel “the place where Tamatea, the man with the big knees, who slid, climbed and swallowed mountains, known as 'landeater”. Maar het is nogal ver om dus ik besluit ook om dit aan me voorbij te laten gaan.

Zoals het er naar uit ziet rij ik in bijna 1 dag naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Maar ik red het niet in één keer dus overnacht ik in Carterton.

’S ochtends maak ik voor mezelf een heerlijk ontbijtje en kan ik weer vertrekken. Het laatste stuk naar Wellington volgt een mooie bergpas, heerlijk rijden is het.

Ik check in in een hostel wat redelijk in het centrum ligt, vraag even waar ik het beste Xena kan parkeren. Het is een stukje wandelen maar ze kan er in elk geval gratis staan.

Een paar dagen blijf ik in Wellington, probeer er lekker eten te vinden en kijk wat rond. Ook ben ik naar Ready Player One gegaan! (Een film). Hier had ik ook tijd om even een nieuw bril te laten maken, want ik liep nog steeds rond met een vervelende beschadiging op m’n bril van tijdens de Tongariro alpine crossing.

Maar wat voor mij de grootste attractie is in Wellington is het Museum of New Zealand. Wauw at een museum! Hier is alles, maar dan ook alles te vinden over nieuw Zeeland! Ik was echt super onder de indruk. Op het moment dat ik er was, was er een exhibitie over de deelname van nieuw zeeland in de eerste wereld oorlog met hele grote en gedetailleerde poppen.

Terwijl ik door het museum loop naar de volgende exhibitie loop ik langs een motor waar Britten op staat. Het valt direct op dat dit een hele speciale motorfiets is. Na wat onderzoek kom ik erachter dat deze motorfiets ver zijn tijd vooruit was. De uitvinder is helaas in 1995 overleden aan huidkanker. In totaal zijn er 10 van deze motorfietsen gemaakt en staan tentoon in verschillende musea over de wereld.

Helemaal bovenin het museum is veel te lezen over de historie van het land. Met name de Maori. Dit zijn inheemse Polynesische mensen die tussen 1320 en 1350 met grote kano’s richting nieuw zeeland (voor hen Aotearoa genaamd) emigreerde vanuit oost polynesië. Er zijn replica’s en delen van hele oude kano’s te zien in het museum. Op sommige plekken is er ook iets te lezen over hoe Nederlanders emigreerde naar nieuw zeeland na de tweede wereld oorlog.

Na deze paar dagen in Wellington is het weer tijd om te gaan, deze keer pak ik de boot naar het zuiden in plaats van het noorden. In de rij om de boot op rijden raak ik nog aan de praat met een oudere man die in een klassieker rijd.

Video: Veer naar het zuiden

Aan de overkant aangekomen blijf ik op een simpele camping slapen en maak ik voor mezelf een pasta. Ik had “Tomato Sauce” gekocht, tomaten saus toch? Niet dus, het is eigenlijk gewoon ketchup. Iets waar Lincoln tot op de dag van vandaag nog steeds stuk om gaat ;)

De volgende dag ga ik naar het Omaka Aviation Heritage Centre, deze was mij al opgevallen toen ik hier met Linc, Ani, Nel en Niek in de buurt was. Direct ernaast zit ook Omaka Classic Cars. Het is een dagje oude vliegtuigen en auto’s kijken, heerlijk!

’S avonds rij ik richting de Bay of Many coves. Een paar weken geleden zijn we ook deze richting op gereden maar nu wil ik een stuk verder de peninsula op rijden. Uiteindelijk om een like te doen naar de top van Mount Stokes. Ik kom aan op een hele basic DOC campsite, het is er prachtig. In plaats van in de tent te slapen slaap ik vanavond in de auto, ik heb namelijk twee (1 als backup) matrassen gekocht die wel in de auto passen. Het is een rommelige nacht want er lopen allemaal van die vreemde vogels rond en onder de auto en ze pikken soms een beetje aan de auto lijkt het. Gelukkig houd het niet lang aan en kan ik lekker slapen.

Het is nog een redelijk stuk rijden naar Mount Stokes. Daar aangekomen parkeer ik de auto en begin ik aan de hike, het is een rustige plek en kom weinig mensen tegen onderweg of aan de top. Bovenaan is er een mooi uitzicht wat snel verdwijnt door de inkomende wolken. De weg naar beneden gaat natuurlijk wat sneller maar ik moet ook oppassen dat ik me niet verstap, sommige stukken zijn best glad.

Vanuit de peninsula rij ik richting Nelson. Daar heb ik een hostel uitgekozen wat er geweldig uitziet, Tasman Bay Backpackers. Hier ontmoet ik al snel veel leuke mensen en blijf ik best een tijdje plakken. Ook ontmoet ik een paar nederlanders waar ik het goed mee kan vinden.

In Nelson staat ook Pic’s peanut butter factory! Er is een meisje uit het hostel wat hier ook graag heen wil. Ik eet al weken Pic’s dus ik ben wel benieuwd!

Samen met twee jongens ga ik ook nog een heat karten, goeie fun! En op een avond stappen dacht ik, waarom nemen we die sombrero’s niet mee op pad? De locals vonden het in elk geval top!

In de buurt was er ook een workshop om je eigen mes te maken, dat leek me wel tof! Veel moeilijker dan ik dacht. Na een paar minuten met een hamer op een stuk staal slaan kon ik de hamer amper meer omhoog krijgen. Het leek me leuk om mes te maken met een handgreep waar je je vingers in kan leggen, leuk idee maar lastig om uit te werken. Hoe dan ook erg leuk om te doen!

Op een andere dag ben ik met een paar lui uit het hostel opnieuw naar het Abel Tasman National Park geweest om daar het park te bekijken vanaf de kant in plaats van in een kano.

Na een heerlijke week in Nelson vind ik het weer tijd om door te gaan. Vanuit Nelson rij ik langs de westkust van het zuiderlijk eiland, hier ben ik vorige keer ook langsgekomen en heb er geen andere dingen die ik nog wilde zien of doen. Behalve bij Franz Josef, daar kun je skydiven.

In Franz Josef blijf ik een paar dagen tot het mooi weer is om te gaan skydiven. Ik twijfelde even om het te doen maar dacht, ik wacht nog 1 dag.

De volgende dag was geniaal! Een volledig blauwe lucht en je kon super ver kijken! Bij het boeken van de skydive kon je kiezen tussen verschillende hoogtes, ik dacht ik neem de hoogste, 16500ft (ongeveer 5km).

De skydive zelf was super eng, de aanloop er naartoe, het omhoog vliegen en vervolgens uit het vliegtuig gegooid te worden is een onvergetelijke ervaring. Vooral het accelereren wanneer je uit het vliegtuig valt is een bizar gevoel. Een achtbaan keer 10. Degene aan wie ik vast zat probeerde me ook om me heen te laten kijken wat in het begin niet echt lukte, maar kort erna kon ik van het uitzicht genieten. We konden zo ver kijken! Echt geweldig.

Video: Skydiven!

Na Franz Josef rij ik door naar Wanaka. Ik had gehoord dat hier een aantal leuke hostels zijn te vinden. Ik ga hier naar Mountain View Backpackers en voel me hier helemaal thuis! Allemaal hele fijne mensen met een super gezellige sfeer. De huiskamer is heel knus en iedereen kletst hier avonden lang door.

Samen met wat luitjes uit het hostel doe ik in deze week twee hikes. We gaan naar Rob Roy Glacier Trail en Isthmus Peak. De gletsjer is super mooi en de hike er naartoe stelt niet teleur.

Ook Isthmus Peak is heerlijk, iets korter maar wat zwaarder vanwege de constante klim. Het uitzicht is hier wel ge-wel-dig!

Wanaka heeft me niet teleurgesteld en ik vertrek hier weer met een voldaan gevoel. Op naar Queenstown! Dit is echt het epicentrum van veel backpackers en feestgangers. Ik ga hier vooral heen omdat ik nog graag wil bungeejumpen!

De weg naar Queenstown is vanaf Wanaka niet heel lang maar je gaat wel door een pas die heerlijk sturen is. In Queenstown ga ik langs een garage om Xena uit te laten lijnen want ik merk dat ze wat af wijkt. Daar vertellen ze me dat met de aanpassingen die ze kunnen doen ze de banden nog steeds niet goed genoeg kunnen uitlijnen. Er moeten gewoon wat onderdelen vervangen worden. Ook komen ze erachter dat de bewapening van de buitenband te zien is bij de voorbanden. De wielen stonden zo scheef dat ze aan de binnenkant veel harder aan het slijten waren dan de buitenkant. Helaas moeten er daardoor nieuwe voorbanden op, anders is het niet echt veilig.

Afijn, dat is ook weer geregeld. In Queenstown neem ik een hostel met een eigen kamer. Ik ga gelijk even kijken of ik me kan aanmelden voor de bungee. Dat kan maar ze zeggen dat er veel wind staat en dat het misschien niet door kan gaan vandaag. Het wordt inderdaad voor die dag geannuleerd. Heel chill, nu heb ik de hele avond en volgende dag om na te denken over de jump. Ik was niet zenuwachtig, maar hoe langer het duurt hoe zenuwachtiger ik word!

Er is genoeg te doen in Queenstown dus ik huur een mountainbike om van die downhill trails te doen vanaf een berg, super vet! Wel heel zwaar. Een voordeel is wel dat als je beneden aankomt je met een lift weer omhoog kan. Die avond ga ik mee met een pubcrawl vanuit het hostel.

Video: Downhill mountain bike

De volgende dag gaat de jump wel door maar de spanning zit er goed in! We rijden in een grote offroad achtige bus naar de bungeejump plek. De chauffeur is een mooie vent, hij zegt: de rit duurt 40 minuten, heb je genoeg tijd om na te denken over de jump. Het eerste nummer wat hij vervolgens op zet is “We’re gonna die”, tweede nummer is “Highway to hell”, derde nummer “Jump Jump”. Je snapt ’t wel.

Ik kan met zekerheid zeggen dat ik bungeejumpen veeeel enger vind dan skydiven! Hier moet je zelf springen, en je ziet de grond super snel op je af komen. Ik was zo bang dat ik ook niet goed van het platform af sprong, oh well. Dat maken ze daar vast 100 keer per dag mee.

Video: Bungeejump!

In Queenstown ga ik ook nog een keertje van de Luge, iemand uit het hostel leek het leuk en had niemand om te gaan. En ik ben altijd down voor de Luge!

Mijn plan is om na Queenstown naar het meest zuidelijkste puntje af te reizen, Stewart Island. Je moet er met een boot heen die vertrekt vanuit Bluff, in de buurt van Invercargill. Ik had al gekeken of er daar hostels waren maar vond niet veel soeps. Maar goed het is niet anders.

Vlak nadat ik Queenstown uit rij zie ik een lifter staan. Ik besluit te stoppen en hem mee te nemen. Het is een local uit Invercargill. Blijkbaar is het heel normaal om in nieuw zeeland te liften. Ja waarom ook niet! Ik vertel hem over mijn plannen en hij bied mij direct een slaapplaats aan bij hem thuis. Echt super aardig!

In Invercargill aangekomen moeten we nog even langs zijn moeder, ontmoet ik ook gelijk even een deel van de familie. Echt een leuke unieke ervaring.

De volgende ochtend neem ik de boot richting Stewart Island. Het is een passagiersboot dus ik laat de auto staan. In de rij kom ik nog wat mensen tegen uit een hostel waar ik een paar weken geleden verbleef. De overtocht is heftig en ik begin een beetje zeeziek te worden, gelukkig duurt de tocht niet lang genoeg om echt een probleem te worden.

Op Stewart Island is ’t mijn plan om een twee daagse hike te doen. Bij de hut van deze hike is er een mogelijkheid om de Kiwi vogel te kunnen zien, het nationale icoon van nieuw zeeland. Wanneer je zoekt naar deze vogels (die overigens niet kan vliegen) moet je een lampje met rood licht gebruiken (wat ze niet zo goed kunnen zien) om ze op te sporen. Helaas hebben we er die avond geen kunnen vinden.

Het is een fijne hike met soms wat bordjes met uitleg over de kolonisten uit die periode. Tijdens de hike ontmoet ik nog een 3tal nederlanders waarmee ik na de hike ’s avonds ga dineren in een leuk restaurant.

Na Stewart Island vaar ik weer terug naar Bluff, wederom een heftige rit. Ik rij nog even door Invercargill en daar zie ik Bill Richardson Transport World, even snel online gekeken wat het is en volgens mij wil ik hier wel even naar binnen. En blij toe want deze plek stelt me zeker niet teleur.

Wat ziet mijn oog daar in de verte? Jahoor! Nog een Britten! Wat een ontzettend vette machine is het.

Vanuit Invercargill is mijn plan om de oostkust te volgen terug richting het noorden. Om te eindigen in Christchurch waar mijn vlucht terug naar Indonesië vandaan vertrekt.

In twee dagen rij ik van Invercargill naar Dunedin, onderweg doe ik nog een paar korte wandelingen, zie ik zeehonden en kom ik langs The Lost Gypsy Gallery. Deze gallery is een verzameling van mechanische machientjes waar je aan kan draaien, op drukken en naar luisteren. Overal waar je kijkt zie je weer nieuwe dingen. Een hele leuke plek om even op onderzoek uit te gaan.

Video's: The Lost Gypsy Gallery

Vanuit daar vervolg ik mijn weg naar Dunedin, daar blijf ik ongeveer een weekje plakken en ga samen met mensen uit het hostel langs een farmers market, we koken samen en gaan drankjes doen in het centrum. Voor de rest voer ik hier niet zoveel uit, ik merk dat mijn reislust er een beetje uit is en dingen maken niet meer zoveel indruk op me als ik zou willen.

Terwijl ik in Dunedin zit wordt het ook tijd om na te denken over het verkopen van de auto. Daarnaast heb ik ook nog allemaal camping en kook spullen waar ik vanaf moet.

Na Dunedin rij ik door naar Christchurch, daar blijf ik ook zeker nog een week hangen maar voer verder niet zoveel uit. Ik probeerde de auto te verkopen aan iemand maar die wilde er naar mijn idee te weinig voor geven. Uiteindelijk iemand anders gevonden die hem wel wilde kopen en sommige losse spullen uit de auto heb ik aan verschillende mensen kunnen verkopen. Hetgeen wat over bleef aan camping en kookspullen kon ik kwijt aan de verkoper van de auto.

Uiteindelijk wordt het tijd om nieuw zeeland te verlaten, ik ben hier uiteindelijk 3 maanden gebleven en het was een hele mooie periode, blij dat ik dit heb mogen ervaren!

Voor de laatste 3 weken van mijn reis blijf ik op Bali (Indonesië). Ik kies een fijne homestay in Changgu redelijk in de buurt van de co-working waar ik vorige keer met Joshua en Yann veel heb gezeten. Er zitten een paar leuke mensen in dezelfde homestay waar ik af en toe een drankje mee doe of mee uit eten ga. Vooral ben ik gewoon aan het ontspannen en aan het genieten van het heerlijke eten. Maar eigenlijk kan ik niet wachten om weer naar huis te gaan!